Gedichten

[p. 21]

De wraak

Ik zag de aarde en ik zag de vrouw;
Zij die ik zag, zij werd de Muze zelve;
Ik bouwde haar paleizen en gewelven
En zwoer haar vers na vers de dure trouw.

Toen zag ik hoe zij slechts het leven neemt;
Hoe zij den dichter uitput met haar lonken;
Zij dooft met marmren voet de laatste vonken
En schaterlacht: het leven werd hem vreemd.

Mij bleef alleen de bitterheid der wrake;
Ik schiep een Mausoleum van wit staal
En groef een graf en plantte rozestaken,

Waartusschen ik in doodsangst ademhaal.
Zij sterft: mij rest alleen de lange wake,
Maar reeds haar boezemrozen worden vaal.