Gedichten

[p. 18]

Slapend naakt

De rug, de snelle voor en dan de schelpen,
Ontplooiing en der dijen volste macht:
Lijn door de fijne enkels slechts te stelpen
En door hun wijsheid binnen perk gebracht.

Ik min het maanlicht dat in vage plekken
Haar vaste naaktheid wisselvallig maakt
En dat, wanneer mijn vinger haar beraakt,
Als zilver leegstroomt in het roze bekken.

Straks waakt haar lichaam op tot wilde lijnen
En stort zich in den springvloed der fonteinen;
Nu sluimert zij, de slaap heeft haar betast

En houdt haar met zijn bleeke snoeren vast;
Nog deint haar schoot, haar boezemrozen deinen,
Maar eenmaal wordt zij door den dood verrast.