Gedichten

[p. 14]

Haar keel

Is niet de keel de vreemde corridoor
Waar verzen als verstilde nonnen leven,
Men weet niet of zij gaan of staan of zweven
En nimmer vindt men op den grond een spoor.

Eenzelvig in de liefde is de keel:
Verkleind stijgt het genot in haar gewelven
Vanuit het lichaam op en in zichzelve
Neemt zij aan alle teederheden deel.

Mijn Muze, die de rozen plukken wil
Tot waar de wortelstok is weggelegen,
Heeft in den langen liefdesnacht gezwegen.

Nu valt zij tot een bleeken vijver stil:
Men ziet nog als een afgenomen regen
Haar keel in kleine trillingen bewegen.