Nieuw biographisch, anthologisch en critisch woordenboek van Nederlandsche dichters. Deel 3

[Gabriel Leonardus van Oosten van Staveren]

Staveren (Gabriel Leonardus van Oosten van), geboren te Haarlem, in het jaar 1810, maakte zich, reeds in het jaar 1832, op eene gunstige wijze, op den Nederlandschen zangberg bekend door de uitgave zijner Gedichten, welke in 1834 gevolgd werden door Het beleg van Haarlem in 1572-1573, in Dichterlijke tafereelen. Ook vervaardigde hij eene Dichterlijke navolging van Campbells gedicht: de Hoop, hetwelk, tegelijk met het berigt van zijn overlijden, in het licht verscheen. Tot de Predikdienst bestemd, mogt hij slechts drie maanden als Leeraar, in de gemeente Drempt, bij Doesborgh, werkzaam zijn,

[p. 198]

toen de dood alle de gunstige verwachtingen, welke men van hem had opgevat, den 26 October 1836, in rook deed verdwijnen. Het zij ons vergunt hier, tot proeve van zijnen dichttrant, aan te halen dat gedeelte uit den tweeden zang van het beleg van Haarlem, waarin Van Staveren Ferdinand van Toledo het volgende aan zijnen broeder Frederik doet zeggen:

Toen lachte ons de overwinning aan.
Maar eensklaps rukte een vrouwenschaar
Met wraakgeschrei, en krijgsmisbaar
Het bolwerk op, en 't strijdhelmet
En zwaard, en veldspeer en musket.
En: Kenau, Kenau! klonk de kreet.
Een fiere vrouw, in 't staal gekleed,
Ging zelfs de schaar in 't strijden voor,
En wees haar moedig 't heldenspoor,
Zoo valt de fiere woudvorstin,
Op 't jaag'rental al brullend in,
Dat listig haar de welpen rooft,
En biedt aan de overmacht het hoofd...
Ja!... lach vrij, Fredrik om mijn taal!
Mijn hart klopt hooger bij 't verhaal,
Daar 't haar bewond'rend hulde biedt!
Of past dien taal den Spanjaart niet?
Zij past elk ridder, elken held,
Gekweekt in 't bloedig oorlogsveld,
Wiens eigen deugd hem heldenmoed
Ook in zijn' vijand eeren doet!

Vergeefsch waar 't, zoo 'k de fiere vrouw
U naar het leven schetsen wou.
Gelijk aan d'onbewolkte boog
Des hemels was haar vonk'lend oog,
Dat d' echten adeldom verried;
Zij scheen bestemd voor 't rijksgebied;

[p. 199]

 

Met lossen, ongedwongen zwier

 

Bewoog zij zich in 't zwaar pansier.

 

En onvervaard in 't krijgsrumoer,

 

Bestuurde zij het dood'lijk roer.

 

Daar drukt zij los, en Carjaval

 

Ploft zielloos neêr van Haarlem's wal.

 

Met onverschrokken' heldenmoed

 

Volgt haar de strijd'bre vrouwenstoet,

 

En voegt zich bij het klein getal

 

Der mannen die op schans en wal

 

Nog streden.... Maar Castieljes zoon,

 

Aan zulk een vijand niet gewoon,

 

Staarde onverpoosd het wonder aan,

 

En bleef als vastgeworteld staan. enz.