Nieuw biographisch, anthologisch en critisch woordenboek van Nederlandsche dichters. Deel 2

[Johannes Lucaszoon Fockens]

Fockens (Johannes Lucaszoon), een Groninger, schreef in 1747 een Jagerszang op de bruiloft van den Majoor Jan Lucas Trip en Petronella Piccardt, van 15 bl. in 4⁰. Het bevat een gesprek tusschen een Boschman en een Veldeling, waarin enkele dichterlijke tafereelen zich voordoen.

Veldeling

Wij zingen van de jagt, waarop wij glorie dragen,
Omdat ze aan onze bruid en bruigom kon behagen
De zoete jagt, die ons veel aangenamer is,
Dan 't bosch den fieren leeuw; dan woeste wildernis
't Onstuimig everzwijn; dan donkre spelonken
Den boozen wolf en beer, die's daags in holen ronken
En 's nachts op roof uitgaan: is niet alleenig nut,
Maar ook noodzakelijk. Zij veiligt hoev' en hut
Der landliên voor 't gevaar van wreeden muil en pooten;
En was een oefening voor Goôn en wereld-grooten.
Zij maakt een krijgsmans hart, getroost in vlam en vîer,
Dat tuigt de strijdbre Duitsch en dappre Batavier,
Die zenuw, moed en kracht verkregen door het jagen;
Die honger, dorst en hitte, en koude konden dragen.

[p. 160]

 

Boschman (o.a.)

 

...., hou op, spreek jagerstaal.

 

Hier klinkt geen krijgs klaroen, waarvan de velden dreunen.

 

Veldeling.

 

Ik wil dan liever U vergunnen dit vermaak.

 

De jagt heeft eigen taal. Elk dier zijn eigen spraak.

 

Zoo lang de woudvorst brult; zoo lang de bijen brommen;

 

Zoo lang het boschzwijn knort, de winterbeeren grommen,

 

De wolven huilen, of zoo lang de brak slaat aan,

 

Het moedig jagtpaard briescht, de malsche kwakkels slaan,

 

Korhanen bolderen, en looze vossen janken.

 

En ieder soort van vee slaat onderscheiden klanken

 

Waardoor ze elkanders drift verstaan; zal ook de Min

 

Door eigen teekenen verstaan doen zijnen zin.

 

Boschman.

 

Gij spreekt me van de Min, dien listigen belager,

 

Die leeuw en tijger dwingt; wie zâg ooit grooter jager?

 

De pijlbus rammelt aan zijn zij, terwijl de boog

 

Het eene doelwit treft, en 't andre heeft in 't oog.

 

(dezelfde elders.)

 

Mijn jageres verscheen in 't achtloos jagtgewaad.

 

Haar rijzige gestalte en maagdelijke gelaat

 

En schoone deftigheid deen haar naar Dido lijken

 

Of Atalante in 't hart der Kalidonsche rijken,

 

Of liever Cynthia, wanneer ze haar feesten viert

 

En met haar kuische rei door dichte bosschen zwiert.

F.