Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 11

[Charles Ledeganck]

LEDEGANCK (Charles) werd den 9den November 1805 te Ecloo geboren. Reeds vroeg openbaarde zich bij hem een blakende zucht voor kennis en wetenschap, die hij grootendeels door eigene oefening genoodzaakt was en wist te verkrijgen. Zich vooral tot de orde der regtsgeleerden geneigd gevoelende, waartoe hij de noodige voorbereidende leiding miste, vergoedde hij, wel verre van zich hierdoor te laten afschrikken, binnen weinig tijds door onvermoeid zelfonderwijs, dat gemis, en verwierf zich de waardigheid van doctor in de regten. Hij vond voor dezen arbeid ook het wel verdiende loon in zijne benoeming tot vrederegter te Zomergem. Met zijnen vriend Willems, een ijverig en standvastig voorstander der Vlaamsche letterkunde, had hij, even als deze, een' geruimen tijd met veel smaad en verguizing te worstelen; doch na de zegepraal der Vlaamsche zaak, werden zijne verdiensten ook door het Vlaamsche bestuur erkend. Bij de inrigting van het lager onderwijs in 1842, werd hij tot hoofdinspecteur van hetzelve in Oost-Vlaanderen aangesteld. Ook was hij een der leden van de commissie ter beoordeeling der ten wedstrijd ingezondene verhandelingen over de spelling, en bij de instelling der toegevoegde leeraren aan 's rijks hoogeschool, werd hij, als zoodanig mede aan die van Gend verbonden. Doch hij heeft zijn naam bovenal der onsterfelijkheid gewijd, door de uitgave van een groot aantal dichtwerken, welke hem, onder de Vlaamsche dichters van deze eeuw, een der eerste plaatsen deden innemen. Reeds op zijn 21ste jaar werd zijn gedicht op de Tooneeloefening door de Maatschappij van Rhetorica te Deynsse bekroond. Sedert zette hij de beoefening der dichtkunst tot kort voor zijn dood met het gelukkigst gevolg voort, waarvan vele door hem uitgegevene dichtwerken getuigenis dragen. Geen wonder dus dat alle genootschappen tot bevordering der Vlaamsche taal en letterkunde, hem, als om strijd, hun lidmaatschap opdroegen. Ook was hij sedert 1844 lid der Maatschappij van Ned. Letterk. te Leijden. Deze zedige en beminnelijke overleed den 19den Maart 1847, in den ouderdom van 41 jaren, ten gevolge- eener langdurige en smartelijke borstziekte, te Gend.

Zijn overschot rust op het kerkhof St. Amand-lez-Gand, waar zich ook het monument van Willems bevindt. Boven zijne asch is een gedenkteeken gesticht.

Volgens Snellaert behoort Ledeganck op de eerste rei der Vlaamsche dichters te staan. Niet dat hij de oorspronkelijkste, de stoutste of verhevenste onzer hedendaagsche dichters is; maar de gewrochten tot de tien laatste jaren zijns levens

[p. 228]

behoorende, zijn zonder tegenspraak de meest klassieke, waarvan het plan met de meeste wijsheid is aangelegd. Een opgave zijner gedichten vindt men in de Eendragt, Veertiendaegsch Tijdschrift voor Letteren, Kunsten en Wetenschappen. De voornaamste zijn:

Bloemen mijner lente, Gent, 1839. 8^o.

Het burgslot van Zomergem, Gent, 1840. 8^o. vert. door Octave de le Pierre (Le Châtelain de Zomergem), Brugge, 1841.

De Zinnelooze, Gent, 1842. 8^o.

De drie Zustersteden, Vaderlandsche Trilogie, Gent..... Julij 1846.

Gedichten, m. Leven d. Heremans, Gent, 1856. m. p. 8^o.

Men vindt ook gedichten van hem in de Jaarboekjes van zijnen tijd, in de Vlaemsche Rederyker en elders.

Zie zijn leven door Heremans vóór de uitgave zijner Gedichten 1856; De Eendr. Veertiend. Tijdschr. voor Lett. Kunst. en Wetensch. 1847; Siegenbeek, in Hand. v.d. Jaarl. Verg. der Maatsch. van Ned. Lett. 1847; Ch. Ledegancks dood, (Gent, 1847) uit de Eendr. onz. Mess. d. Scienc. Hist. 1847. p. 272, 1848. p. 415; Snellaert, Schets eener Geschied. der Ned. Lett. bl. 222; Bijdr. tot de Gaz. van Gend, 1839. bl. 84; Schotel, Tollens en zijn Tijd, bl. 167; Cat. der Maatsch. van Ned. Lett. D. II. bl. 547, Bijv. 1853-1857. bl. 32; Cat. C.P.E. Robidé v.d. Aa, bl. 142; Cat. van Voorst, T. III. bl. 96, Cat. Willems, D. II. bl. 113, 114.