Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Bordet]

BORDET, een Fransch Edelman had zich, na het hernemen van Bergen in Henegouwen, in het jaar 1572, aan de dienst van Prins Willem I verbonden. Toen Haarlem in 1573 met een beleg bedreigd werd, werd hij met zijn onderhebbende manschappen derwaarts gezonden, en gedroeg zich bij de belegering dier stad, op de manhaftigste wijze, en maande bovendien zijne spitsbroederen tot dapperheid en volharding aan, zoo zelfs, dat hij eenmaal, als hun moed begon te verflaauwen, en zij zich lieten verluiden, dat de nood nu ondragelijk viel, ten bewijze, wat enkel de wil eens menschen vermag, eene kaars eischte, en vraagde; wat hem, in vrijheid en daartoe volkomen gezind zijnde, beletten kon een lid van het lijf te branden, waarop hij zijne hand in de vlam stak, en zoo lang daarin hield, tot dat de stank het gezelschap uit de kamer dreef. Bordet vooruitziende, wat hem

[p. 911]

en anderen, die te Bergen in Henegouwen hadden moeten beloven den Prins niet meer te dienen, na het overgaan der stad te wachten stond, bood, toen dit plaats had, een zijner dienaren een geladen geweer aan, en zeide: ‘Doe nu, na zoo menig bewijs van gehoorzaamheid, dit laatste nog aan uwen Heer, dat gij op mij losdrukt, en mij van den ondoorworstelbaren nood verlost.’ De man verbaasd over zulk een vreemd bevel, verzocht verschoond te blijven, van het uiterste leed te doen aan hem, wien hij allen trouw en hulpvaardigheid verschuldigd was. Waarop Bordet hernam: ‘Wat mart gij? Mijn leven, doorgebragt in het volbrengen van hetgeen de eer mij gebood, ontzag nooit eenig leed dan de schande. Het zal op zijn einde niet veranderen, om met eene smadelijke dood den snooden lust zijns vijands te verkoelen. Leen mij uwe hand, opdat zij mij in het sterven verpligte.’ Toen schikte zich de dienaar tot gehoorzaamheid, terwijl de meester zich, met een deken om de ooren geslingerd, op de knieën wierp, in welke houding hij, onder het aanroepen van Gods barmhartigheid, het schot verbeidde, dat afgetrokken zijnde, hem het hoofd verbrijzelde, zoodat het brein tegen de bedsponde sprong.

Zie Bor, Nederl. Oorl., B. VI. bl. 440 (323); van Meteren, Nederl. Hist., D. II. bl. 154 en 155; Hooft, Nederl. Hist., bl. 314; Wagenaar, Vaderl. Hist., D. VI. bl. 430.