|
| |
| |
| |
Claegh-Gedicht Op het af-scheyden van den Weerden,
Eer-vveerden, God-saligen Symon Rvytinck, Dienaer des Goddelicken woorts,
in de Nederlantsche Gemeente, tot Londen.
GHy die int duyster svveeft, omringt van alle kanten
Met Sieckte, Pijne, schrik, u vvreede lijf-trauvvanten,
Die sonder onderscheyt dit laege dal berooft,
Wat raeckty, vvinnick spoock, aen dit eervveerdich hooft?
5[regelnummer]
Al comt u gansche rot ghevveldich aen-ghetogen,
En Ruytink Godes vrient tot aen het hert ghevlogen,
Al ist dat u vergif ontsteeckt sijn gansche bloet,
Noch blijft hy die hy vvas, en vvijckt niet eenen voet.
De Corts, en haer ghevvoel, en can hem niet beletten
10[regelnummer]
De spijse van de ziel de Menschen voor te setten;
Een vier, een heylich vier, een beter aert van brant
Staet teghen u ghevvelt, met ganscher macht, ghekant.
Verschoon u, vveerde Man, spaer uvve crancke leden,
Wat comt u svvacke lijf noch op de Stoel ghetreden?
15[regelnummer]
Het vvoort te roepen uyt behouft te grooten cracht,
Dat by een siecken mont niet dient te zijn betracht.
| |
| |
Neen, seyt hy, vrienden, neen. Hier is mijns herten
vvenschen,
De ziel is voor den Heer, het lichaem voor de menschen:
Een ridder staet en sterft int midden van het perck;
20[regelnummer]
Een held, een Christen held, int midden van de Kerck.
O vorstelick ghemoet! ô Doot, u felle schichten
Zijn hier, tot uvven spijt, ghedvvongen om te svvichten:
Wy sien vvel onsen vrient ghestelt in droeven staet,
Noch saeyt hy niet te min des Heeren vruchtbaer saet.
25[regelnummer]
Rontsom het sieck-bed staen en vrienden en ghebueren,
En maken grooten rouvv in dat hy moet besueren;
Hy met een laege stem, doch met een hoogh ghemoet,
Drijft alle sijn ghespreck ontrent het hooghste goet:
Wijst metten vingher aen des vveerelts ydelheden,
30[regelnummer]
En hoe met vleys en bloet hier dient te zijn
ghestreden,
Om niet te zijn verrast: vvijst metten vinger aen,
Hoe dat de svvacke mensch can in de doot bestaen.
Ghy hebt ons menich-mael, gheminde Vrient, voor desen,
Wt Godes heylich vvoort, met vasten gront, bevvesen,
35[regelnummer]
Dat ons ellendich vleys, ons vvanckelbare staet
Ghelijck een schrale vvint, ghelijck een damp vergaet;
Heeft dit tot heden toe ons niet ghenouch bevvoghen,
Wy dienen immers nu te sien ons cranck vermoghen:
Nu segg'ick, soo vvanneer u vvoort en vvijsen raet
40[regelnummer]
Wert door een haestich lijck bevesticht metter daet.
Sal dan het bleecke spoock (ghelijck de slimme krayen
Doen aen het soete freuyt) ons beste vruchten mayen?
De doot en is niet blint, ghelijckmen heeft ghemeent,
Wat yder meest bemint, vvert aldereest bevveent.
45[regelnummer]
Ghy zijt, ô vveerde vrient, in haesten vvech
ghetogen,
En uyt dit aertsche dal in haesten vvech gevlogen,
| |
| |
Tot in het suyver licht; ghy zijt voortaen, ghy
zijt
En buyten alle druck, en boven alle nijt:
Maer vvy, ellendich volck, vvy ligghen noch en vvoelen
50[regelnummer]
Ontrent 'k en vveet niet vvat, in dese laege poelen,
Wy sitten in de nacht met droefheyt onderdruckt,
Ons licht is uyt-ghegaen, ons hoeder vvech-gheruckt.
De mont die tot het volck soo crachtich heeft gesproken,
Leyt in het duyster graf met aerde toe-gheloken;
55[regelnummer]
De hant die door de pen soo groote dinghen vvracht,
Leyt, als een nietich ding, begraven in de nacht;
De tonghe, die haer vverck plach constich uyt te voeren,
Kleeft aen het koude raeck, en can haer niet beroeren;
De stem is als een roock, verdvvenen in de lucht;
60[regelnummer]
Dies blijft ons niet, eylaes! als eenich droef
ghesucht.
Al zijn vvy met het lijf van uvve cust verscheyden,
Al rolt het zoute nat sijn baren tusschen beyden,
V doot, vermaerde man, raeckt Londen niet alleen,
Het deerlick ongheval is even hier ghemeen.
65[regelnummer]
Hou stille, mijn vernuft, vvaer loopen u ghedachten?
Maeck, lieve, maeck een end van u bedroefde clachten;
Die Pijne, Sieckte, Doot al sonder pijn verdraeght,
En dient tot onser pijn hier niet te zijn beclaeght.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd