De zang-godin aan 't Y. Deel 1

[p. 6]

De Lente.

Andante.

Lieve len-te, Wat al din-gen, Offert gij den sterve- lin-gen, Daar gij 't har- te door ver-

- heucht, Al uw schoon baart lou-ter vreugd Al uw schoon baart lou- ter vreugd.

'k Zie den vrugtb'ren grond op heden,
Met een groen Tapyt bekleden,

Daar de Bloempjes, schoon van schyn,

Keurlyk door gemengeld zyn.

Al wat Winters-Maagd deed béven,
Ziet men als op nieuw herléven,

Progne arbeid by haar best,

En bouwd onder 't Dak haar nest.

'k Zie den Oojevaar (geweeken
Uit ons onbekende streeken,)

Zwieren met een snelle vlugt

Door de frisse Lente-Lugt.

Boreas, dien Storm-Aanvoerder,
Buyen-Wekker, Zee-Beroerder,

Houd zich stil, geheel verbaast,

Nu den zagten Zefier blaast.

[p. 7]

 

'k Zie de Voog'len onder 't zingen,

 

Langs de teed're Takjes springen,

 

Wyl in 't zoet der Lente tyd,

 

Elk zyn Gaâtje kust en vryd.

 

 

 

Philomeel bloeid ieders Ooren

 

Aan den Zang, die zy laat hooren

 

Op een onnavolgb'ren thoon;

 

Ach! wat klinkt haar Gorgel schoon.

 

 

 

't Vee, na Huisman's welgevallen,

 

Hoefd geen Voêr meer op de Stallen,

 

't Scheerd weêr met graage tand,

 

't Jeugdig Gras aan alle kant.

 

 

 

Dat kan Melker-Buur behagen,

 

Die nu (tweemaal alle dagen)

 

Vroolyk op zyn voordeel past,

 

't Koetje van de Melk ontlast.

 

 

 

't Visje spartelt in de Stroomen,

 

Langs de groen bemoschte Soomen,

 

't Schubbig-vel, by Zonne-schyn

 

Blinkt als Goud, door 't Christalyn.

 

 

 

Lenthe gy kroont yders wenschen;

 

Gy verlustigt Véé en Menschen,

 

En beweegt de blyde Jeugd

 

Tot de Min, die 't hart verheugd.

 

 

 

Al de Vogels op de Boomen,

 

Al de Visjes, in de Stroomen,

 

Al 't Gedierte, in Woud of Veld

 

Voelen Liefdens-zoet geweld.

 

 

 

Zinnenster, Levens-Wekster,

 

Ziel-Bekoorster, Harten-Trekster,

 

Sierster van Vrouw Flora's Hof,

 

Eeuwig hebbe uw' Schoonheid lof.