De Zomer.
O! mil-de zomer die uw' schootontsluit met heil en zee - gen, Met recht word
u - wen lof vergroot, Bij't billijk over - wee - gen Van't nut dat
gij het menschdom geeft, Door geu - rig Ooft en koo - ren, Gij voed en
koesterd al wat leeft, Schoon een slavin ge - boo - ren.
Den Bouwman geeft gy zyn bestaan,
Op hoop van winst, in 't weêlig Graan
Vast arbeid, vlug en wakker,
Tot Welzyn van zyn Huisgezin,
Dat hem by tyds leert Zorgen:
Des zwoegde hy daag'lyks, voor 't begin
En de aankomst van den Morgen.
| |
Hy ziet, als 't Weêr zyn' hoop bekroond,
Met wel vernoegde Zinnen,
Zyn zweet en yver ruim beloond
Daar hy het Graan tot binnen
De ruime Schuuren voeren mag,
Door 's Hemels gunst en zeegen,
Waar in zyn winst en voordeel lag,
En altoos blyft geleegen.
Dus kan de schoone Zoomer-Tyd
Den Landman ook verheugen:
Als hy het Hooy ter Schuure in Ryd
Drinkt by, met blyde Teugen,
Uit Kroes en Kan den Maaijer toe,
Die heeft daar in behaagen,
Terwyl de Land-Jeugd, wel te moê,
Vast huppelt om den Waagen.
Den Harder, die genoegen vind
In wollig Vee te kweeken,
Wyl hy, als elk, zyn voordeel mind,
Is ook verpligt te spreeken
Tot roem der Zomer die hem geeft
Al 't geen hy kan begeeren;
Daar hy de Wol, die 't Schaapje heeft,
Nu vroolyk af mag scheeren.
Den Jager vind zyn vreugde in 't Woud,
Of langs het Duin en Haagen,
Daar hy denkt dat zig 't Vee onthoud,
Of zoekt het te belaagen;
Den Brak voor hem het Wild op doet,
Op 't steeken van den Hooren,
Jaagd hy de Winden, vlug te voet,
Met blydschap in de Spooren.
Geen Sterveling, ô! Heil-Saisoen,
Kan u op aarde ontbeeren.
Wie leefd 'er, die gy niet moet voên?
Wie zoude uw' gunst niet eeren?
Gy schaft den Disch een overvloed
Het Oofst, van Smaak, of Zuur, of Zoet,
Kan Oog en Hart verblyên.
De Lenthe pronkt vry met een Krans
Van jeugdig Kruid en Bloemen,
Uw' Schoonheid heeft een vaster glants
En waardig meer te roemen;
Een guure Buy kan al haar raar
Heel schielyk doen verslenssen:
Zy vergenoegd het Oog, dat's waar,
Maar gy den Maag der Menschen.
|
|
Auteursrechtvrij