Yoosoof de slavenhandelaar

[p. 104]

Hoofdstuk IX.

Over een wild opperhoofd en een wild dier.

Er is iets onuitsprekelijks aangenaams in het gadeslaan - terwijl ge zelf niet gezien wordt - van het doen en laten van iemand, wiens bedoelingen en doel zeer geheimzinnig schijnen te zijn. Er zit iets romantisch in, vooral wanneer de betreffende persoon een wilde is, die zoo goed als uitgekleed is, en in een scènerie en omstandigheden, die - al zijn zij vreemd voor ons - volstrekt niet nieuw voor hem schijnen te zijn.

Laten we voor een korten tijd het droevige onderwerp van den slavenhandel laten rusten en, gebruik makend van ons voorrecht, onze reizigers Harold en Disco vooruitsnellen naar de streek van Midden-Afrika; laten we ons verdekt opstellen in een boschje op den oever van gindschen stroom en kijken naar het doen en laten van dien neger - laat ik zeggen, neger-opperhoofd, want zoo ziet hij er uit - die in de schaduw van een apenbroodboom met iets mysterieus bezig is.

Het opperhoofd is een mooi, knap, goed ontwikkeld exemplaar van het Afrikaansche ras. Hij is geheel in een zwart Adamscostuum gekleed en draagt bovendien om zijn lendenen een smalle strook katoen. Hij is, zooals we reeds gezegd hebben, een ‘wilde’, dat is te zeggen, hij verschilt in vele gewoonten en opzichten van ‘beschaafde’ menschen, maar of die alle in zijn nadeel zijn, is een open vraag. Het is echter hier de plaats niet

[p. 105]

daarover uit te weiden. Laten we hem liever volgen.

Bij den oever der rivier gekomen houdt hij halt en kijkt, staande in een houding, een Apollo waardig, ofschoon hij absoluut niet weet, dat wij hem begluren, eerst den stroom op en dan af. Dan kijkt hij naar de overzijde, waarna hij tracht de diepte van het water te peilen.

Daar er geen zichtbaar resultaat volgt, geeft hij het wijselijk op te staren en te wenschen en besluit hij blijkbaar zijn doel door daden te bereiken. Met een ijzeren bijl velt hij een kleinen boom, ongeveer zoo dik als zijn dij, en hakt dien af ter lengte van ongeveer zes voet. In het eene einde daarvan drijft hij een scherp gepunten nagel van hard hout, die verscheidene inches lang is, en bindt aan het andere einde een stevig sterk touw, gemaakt uit den vezelachtigen bolster van een kokosnoot. De punt van den nagel schijnt hij met zalf in te wrijven - schijnbaar de een of andere bezwering - en dan hangt hij het vreemde instrument op vrij groote hoogte van den grond over een gespleten stok, waaraan hij het andere einde van het touw Arastmaakt. Dan loopt hij weg met een air van zelfvoldaanheid, alsof hij een edelmoedige daad verricht heeft.

Is dat alles? Neen, als dat alles was, zouden we u een nederig excuus verschuldigd zijn. Ons opperhoofd - zij hij dan ook een ‘wilde’ - is niet krankzinnig. Hij heeft iets op het oog, hij heeft een doel - wat meer is dan van iedereen gezegd kan worden.

Wanneer hij een paar uur weg is, wordt de gladde oppervlakte van het water op verscheidene plaatsen verbroken en een paar koppen van nijlpaarden in de hoogte gestoken. Ofschoon deze dieren volgens Disco Lillihammer de belichaamde leelijkheid zijn,

[p. 106]

genieten zij daarom niet minder van hun bestaan. Zij rollen in den stroom rond als dikke pattepoeven, duiken speels onder elkaar door en jagen groote golven op beide oevers. Zij gapen afschuwelijk met hun reusachtige kaken, die eruit zien, alsof zij door een ruwe bijl veel te ver naar achteren gespleten zijn. Zij lachen ook met een daemonisch, ‘Ha ha, ha!’ alsof zij zich in hun eenvoud verheugden en wisten, dat wij met afkeer, doch tevens met ontzag naar hen keken.

Dan begeeft een van de troep zich aan land. Hij is het spelen moe en wil wat eten. Gras schijnt zijn eenige voedsel te zijn en om dat te krijgen, moet hij zich een eindje van de rivier verwijderen; zijn reusachtige lippen snijden als een levende maaimachine een soort kort dik gras af, terwijl hij voortwaggelt.

De vorm van dat gedeelte van den oever is zoodanig, dat hij feitelijk gedwongen is onder den opgehangen boomstam door te gaan. Ha, we begrijpen de zaak nu. De meeste menschen begrijpen iets, wanneer het duidelijk wordt! Het nijlpaard wil gras om te eten; het ‘wilde’ opperhoofd wil een nijlpaard. Beiden trachten hun doel te bereiken. Het nijlpaard waggelt dicht langs den gevorkten stok en raakt het touw aan, dat dezen als een zwaard van Damocles in de lucht doet hangen. Naar beneden valt de stam en jaagt den nagel diep in zijn rug. Een gil volgt en het gewonde dier valt, rolt op zijn zijde, springt op - met een voor een zoo log dier onverwachte lenigheid - waggelt, loopt, rolt in de rivier terug, waar zijn bloedverwanten in doodelijken schrik de vlucht nemen. Het ongelukkige dier zou misschien kunnen herstellen van de wond, als de nagel niet in vergif gedrenkt was. Nu sterft het binnen het uur. Niet lang daarna komt het opperhoofd terug met een

[p. 107]

troep volgelingen, die, bedreven als zij zijn in het gebruik van mes en bijl, heel gauw hun prooi in kleine stukken hakken, waarna zij beladen met hun last, triomphantelijk naar huis teruggaan.

Laten we hen daarheen volgen.