Yang. Jaargang 43

[p. 170]

Personalia

saskia de jong (1973) woont in Amsterdam en debuteerde in 2004 met zoekt vaas, waarmee zij genomineerd werd voor de C. Buddingh'-prijs. Publiceerde vorig jaar enige gedichten in het derde nummer van yang. Eind 2006 verscheen haar tweede bundel resistent bij Uitgeverij Prometheus; voor het gedicht ‘eenvoudige formule’ hieruit, ontving zij de Gedichtendagprijs 2007. Dit jaar is zij vier afleveringen lang writer in residence bij yang.

nikolaas demoen (1965) leeft en werkt te Gent. Tekent enzovoort, exposeert, maakt boeken, geeft les. Studeerde aan St.-Lucas Gent; is verbonden aan St.-Lucas Antwerpen.

bruno de wachter (1972) studeerde burgerlijk ingenieur elektriciteit aan de RUG en Nederlandse taal en literatuur aan de UIA. Leerde Spaans in België, Spanje en Argentinië. De hier opgenomen vertalingen komen uit een volledige, nieuwe vertaling van Oliverio Girondo's Twintig gedichten voor op de tram, waarvoor nog een uitgever wordt gezocht.

oliverio girondo (1891-1967), Argentijns dichter en vertegenwoordiger van de vanguardia. Debuteerde in 1922 in het tijdschrift La Púa met Veinte poemas para ser leídos en el tranvía en brak daarmee meteen radicaal met de heersende Argentijnse canon. Voortrekker van het avant-gardetijdschrift Martin Fiero, waarin onder andere ook de jonge Jorge Luis Borges en zijn jeugdvriendinnetje Norah Lange publiceerden (Girondo legde het aan met Lange en Borges keerde de avant-garde de rug toe - het onderzoek naar het oorzakelijk verband is nog altijd gaande). Wordt beschouwd als de voornaamste theoreticus van de vanguardia; één die uitblonk in bondigheid (‘Geen vooroordeel zo belachelijk als het vooroordeel van het SUBLIEME’; of: ‘Het is met poëzie zoals met vrouwen, op zeker moment bestaat de enige respectvolle daad erin om de rok op te lichten’; of ‘Je mag poëzie niet verwarren met vaseline; vitaliteit niet met een vuil hemd’). Bleef de avant-garde trouw door met elke bundel van koers te veranderen en vormde in de jaren vijftig en zestig de drijvende kracht achter een nieuwe generatie dichters, met onder andere Olga Orozco en Enrique Molina.

hans groenewegen (1956) publiceerde de essaybundels Schuimen langs de vloedlijn. Kritieken en kronieken over poëzie (2002) en Overvloed. Kritieken en kronieken over poëzie (2005). Verder de dichtbundels grondzee (2000), lichaamswater (2002), en gingen uit sterven (2005), en de bloemlezing Vrede is eten met muziek, sporen van oorlog in de Nederlandstalige poëzie (2005). Hij redigeerde essaybundels over Hans Faverey, Lucebert en Kees Ouwens. Samen met Marc Kregting redigeerde Groenewegen Men raakt elkaar geruisloos aan, waarin speciaal voor de zestigste verjaardag van Frans Budé gemaakte poëzie en beeldende kunst is samengebracht.

[p. 171]

piet joostens (1972) woont in Brussel, is auteur, literair vertaler en redacteur van yang. Debuteerde in 1998 met een korte roman en werkt aan een paar lange en bizarre prozateksten die hij ooit denkt te voltooien, hoewel hij de mensen en hun taal soms ook wel gewoon met rust wil laten.

jeroen mettes (1978-2006) was redacteur van yang, en was verbonden aan de opleiding Literatuurwetenschap van de Universiteit Leiden. Zijn in 2005 begonnen weblog Poëzienotities (http://n30.nl/poezienotities) bleef niet onopgemerkt en is nog steeds beschikbaar. Vlak voor zijn ontijdige dood trad hij met enkele publicaties in Parmentier ook als dichter naar buiten. Het hier gepubliceerde fragment uit N30 komt uit zijn nalatenschap.

marc reugebrink (1960) publiceerde de met de Van der Hoogtprijs en het Hendrik de Vries-stipendium bekroonde dichtbundel Komgrond (1988), in 1991 gevolgd door Wade. In 1998 verscheen Wild vlees, zijn eerste roman, in 2002 gevolgd door de essay-bundel De inwijkeling en in 2004 door de roman Touchdown. Eind 2007 verschijnt zijn derde roman, Het grote uitstel. Hij is redacteur van yang.

lisa robertson (1961) werd geboren in Canada en heeft lange tijd gedacht dat het iets typisch Canadees was om het steeds maar weer over het weer te hebben - tot ze een tijdje in het Verenigd Koninkrijk verbleef. Het was in Cambridge dat ze het plan opvatte voor een van haar bekendste poëziebundels The Weather (2001). In Canada werd ze sterk beïnvloed door de kunstscene in Vancouver en de Canadese experimentele poëzie van o.a. Nicole Brossard, maar haar werk gaat evengoed terug op Petrarca en Wordsworth. Momenteel woont ze in Frankrijk en werkt ze (sporadisch) aan een vertaling van Lucretius en Plinius. De gelauwerde dichteres noemt zichzelf ‘a gentleman collector of sentences’ en raakt als geen ander in vervoering door de schoonheid van lettergrepen. Debbie: an Epic (1997), Soft Architecture: a Manifesto (1999) en Rousseau's Boat (2004) getuigen hiervan. In het in dit nummer opgenomen en vertaalde fragment uit haar laatste bundel The Men: a Lyric Book onderzoekt Robertson wie en wat mannen wel mogen zijn. In een stijl die soms misleidend intiem is maar evenzeer grappig en ontroerend als beheerst en kwaad, stelt ze zich de vraag ‘wat wil de man?’

gwenaëlle stubbe (1972) is een Franstalige Belgische dichteres die opereert vanuit het Franse Ivry-sur-Seine. Eerder publiceerde zij al gedichten in Nederlandse vertaling in yang (2005.3) en in het tijdschrift Bunker Hill. Recente publicaties zijn Un serpent de fumée (Ed. La Pierre d'Alun), Le Héros et sa créature (Ed. Le Cormier), het toneelstuk L'incroyable Histoire du Grand Gelbe (Ed. L'ambedui, i.s.m. Laurence Vielle) en de dichtbundel Salut, salut Marxus (Ed. Al Dante).

nick j. swarth (1959) is schrijver van gedichten, verhalen en theaterteksten, daarnaast performer en illustrator. Hij is de huidige stadsdichter van zijn woonplaats X-burg. Recente publicaties: Het pikkie met de kale wup (2005), novelle met inplakprenten, en de dvd-dichtbundel De napalmsessies (2005), in samenwerking met Tobias Delius en Steve

[p. 172]

Noble. Recente projecten: ‘de stadsdichter trakteert’ in popcentrum 013 (2006, 2007); writer-in-residence van yang (2005); ‘Verzenbakkers Pikante Toetjeskaart’, lyrische toetjes, aangeboden door juffrouw Janine Ensslin, en het libretto Ich war die Krawatte von Prinz Claus, getoonzet door de Duitse componist Jan Klare. Werkt geregeld samen met de illustere Tilburg Cow Boys. (www.swarth.nl)

elisabeth tonnard (1973) studeerde en doceerde literatuurwetenschap aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. In 2003 verscheen haar Engelstalige poëziebundel Let us go then, you and I waarin ze een gedicht van T.S. Eliot met Tipp-ex bewerkte. Zij publiceerde in de tijdschriften Armada, De Gids, DWB, Tortuca en Revolver. Sinds midden 2006 verblijft ze in de VS voor het Master of Fine Arts programma van de Visual Studies Workshop in Rochester, New York. Elisabeth Tonnard publiceerde recent diverse kunstenaarsboeken, waaronder Terra Nullius en Whiteout, waarin zij tekst als beeld gebruikt en beeld als tekst. Zij is als redactielid nauw betrokken bij het initiatief Image Process Literature, een collaboratie tussen schrijvers en kunstenaars die als doel heeft een boek te creëren over literatuur bewerkt door visuele cultuur.

liselotte vandenbussche (1978) studeerde Germaanse talen aan de Universiteit Gent en volgde de GGS-Literatuurwetenschap aan de Katholieke Universiteit Leuven. Ze is sinds oktober 2002 verbonden aan het Centrum voor Genderstudies van de Universiteit Gent. In 2006 promoveerde zij met het proefschrift Het veld der verbeelding. Het aandeel en de receptie van niet-confessionele publicistes in Vlaamse, literaire en algemeen-culturele tijdschriften, 1870-1914, dat zal worden uitgegeven bij de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

samuel vriezen (1973) componeert, speelt piano en dicht. Hij maakt literaire programma's bij Perdu in Amsterdam en leidt de Stichting Huygens-Fokker die het Fokker-orgel beheert met 31 tonen per octaaf. Op het label Karnatic Lab Records verscheen een CD waarop hij samen met Dante Oei de Symmetries (piano vier handen) van Tom Johnson speelt, en in 2006 verscheen een CD van Duo Vertigo met onder meer een uitvoering van zijn Toccata III (twee Glockenspiele). Hij blogt op blogger.xs4all.nl/sqv (‘Vriezen Vindt...’)

robert walser (1878-1956) is de Zwitserse auteur van romans, prozastukken en gedichten die onder andere Kafka hebben beïnvloed (met name de roman Jakob von Gunten). Voor de Eerste Wereldoorlog leefde hij een tijd lang in Berlijn. Walser is steeds een groot stilist geweest van de kleine vorm en het kleine thema. Zelfs zijn handschrift werd gedurende zijn leven kleiner, op een bepaald moment schreef hij alleen nog in potlood, onleesbaar voor anderen, op piepkleine papiertjes, zoals kassabonnen en visitekaartjes (later ontcijferd en uitgegeven in ‘Aus dem Bleistiftgebiet’). Vanaf ongeveer begin jaren dertig verdwijnt het handschrift ten slotte totaal. Walser zal tot zijn dood in een verpleeginrichting verblijven, diagnose schizofrenie. Zie ook het dossier Robert Walser in yang, jrg. 35, nr. 2, juni 1999, p. 181 vlg.