Yang. Jaargang 24

[p. 63]

Amalgamen
Stefan Hertmans

Astilbe, in japans papier,
een glazen schaal vol vruchtenmoes,
het ogenschijnlijk ongerijmde
in een assyrische stuifmeelroes.

niezende sfinx,
van waarheid en leugen verstoken,
verdoofd en door de zon verbeend
tot verbeeldende steen:

deze nomade in haar huid en hoes,
zwellend in afwezige geluiden,
werd witter in je bloed.

[p. 64]

 

wildpark van cellen,

 

luchtkiemen en gevangenis,

 

korte, vloeistille stalagmiet.

 

 

 

wat zich dringend in grenzen

 

vastgezet heeft slagschaduw

 

op nu en nergens.

 

 

 

mijlpaal: drie stenen

 

op elkaar gestapeld.

 

 

 

de eerste draagt het al,

 

de tweede is ruw en leeft,

 

de derde is een ei.

[p. 65]

 

bloeiende onbenoemde;

 

mengvat vol nachtblad,

 

nachtschade onder bloeiwind geknakt.

 

 

 

naar het inwendige van een oogpunt

 

getrokken, onmondig bloeiend in magneten.

 

 

 

duistere onbenoemde, het hart opjagend

 

in stuifmeel en ionen;

 

 

 

spraakbessen, mondgeplet,

 

de verzengende stengel

 

lost het zwervend blad.

[p. 66]

 

uit het groteske niets verdreven,

 

dwarrelend in wat niet werd gezegd,

 

zo,

 

 

 

met de pekel van pleister en zalf

 

in de wonde gebrand,

 

 

 

deze menselijke kruik,

 

dit broos en zinkend vat.

 

 

 

vier letters zinken in

 

de scherven van een naam.

 

dood wil een roemloos amalgaam.