Yang. Jaargang 24

[p. 47]

Vier alliages
Frans Budé

1

Vaart hij in vergetelheid
Achter hem de zee. Vuur
van hoge kanten spat

tot as uiteen, drijft
op slag tot schaduw uit

Of er nooit een ziel bestond
nooit een voet aan wal. Zucht
die nooit meer vindbaar is -

galm van een man

2

‘Galm van de mokerman
klank die nooit bedaart -

ik stol voor ik bega’

[p. 48]

1

In wat zich daar dan opslaat
windstil in haar huis. Van koper
neemt zij adem af, neer-
geslagen huid

Waar nu haar adem staat
een leven

loopt een dode ader -
smelt er in mij uit

2

‘Nu ik hier bewaak
gezicht van dood en koper -

glimp die zich bewaart’

[p. 49]

1

Na weer een dag een nanacht
hangt wie zich besterft
van dag en goden af. Daar

legt hij zijn munten uit, zand
van rand en onderpand -
de tak van goud bewaard. Breekt

herinnering, zachte schemering
Glans in wat zich open
baart

2

‘Dit is mijn ader
Smelt mij af -

in zand wil ik geaard’

[p. 50]

1

Rivier die uittrekt
naar de vlammenzee, het kraken
van de draad. Niets anders

blijft er over, geen allerlaatste
staat dan wit en hard
te sneeuwen. Vlaag

die nooit bedaart

2

‘Vuur zo warm zo hoog gedragen
Licht dat valt

en staat’