Yang. Jaargang 16

[p. 76]

Joris Denoo (Torhout, 1953)

Tegen het optimisme

Elke dag iets nuttigs doen? Verantwoording
voor dit even overleven afleggen? Getuigenis?
Arbeid maakt vrij? Arbeid? Adelt? Edel?

Wachtend op contracten, wandelend langsheen
de crisiswinkels en de stuiver van de
twijfel in de broekzak met een gat?

Eendjes voeren?

Zie ze samenzweren, de heren van het
vrije verkeer. De Orde van de Gulle Lach
met als gemene deler hun zelfde rampjaar

Van geboorte en óók overleven. Aan de
bak komen! Zwelgen in het frietvet
en tussendoor Kunst & Cultuur propageren.

Alleen de poëzie en lost zichzelve niet op.

[p. 77]

Wacht op mij

Dat ik slaap als een verkeerde lieveheer
en geen licht in mijn kamer toelaat.
Te veel in de boeken heb gelezen, te vaak
mijn toeverlaat in spiegels en spiegels gezocht.

Solitaire telganger stap voor stap deze kei
van een aardkloot af gegleden, met
pijnlijke kuiten, een afwerende palm in
de rechterhand geheven. Ten teken geheven.

Van ‘neen’ en ‘nog niet’. ‘Later’.
Respijt! Een koninkrijk nog te doorkruisen,
zij het op voeten van vilt, zij het
met een pad in de korf: wacht! Wacht op mij.

Want ik sliep weleer als een verkeerde lieveheer,
liet geen licht in mijn kamer toe. Had
te veel in de spiegels gekeken, te vaak
de wis- en waarachtigheid van boeken geloofd.

[p. 78]

Een zwak voor sterren

Mijn scherven te zamelen als een jutter,
stoont doorheen dit leven te stappen:
loom, langzaam, listig als het moet.
Soms gestenigd met keien van drift.
(Een oud kereltje tergend naar de duiven
mikkend, hitsig wegend, giftig wikkend).
Gequetste spiegel met een zwakke ster erin.

O ja, een zwak voor de sterren en hun bestel!

Daarom als dromer gebrandmerkt? Als doler?
Dichter soms? Zie mijn grijze haren, druk
mijn bevende schrijfhand. Gedenk mijn ramp
en wat is uw jaar van aanvang en eindpunt,
uw jaar, mevrouw, mijnheer? Zal ik uw toekomst
uit de bloedende doekjes doen? Uit koffiedik
bewijzen dat u nimmer sporen na zult laten?

O ja, een zwak voor de sterren en hun bestel!

Het beloop der dagen en soms was het jammer
dat er vrouwen waren om naar te verlangen.
Ook dit, en dat vrienden en gelijkgezinden door
de aanvaarde aard der zaken in hun huizen
en beemden gekluisterd bleven. Waar we samen
waren, deed een afscheid zich aan ons voor.
In de wazige melk van de ochtend ontwaakten wij

Alleen, moederziel alleen. Geen mens om tegen te fluisteren.
Alleen even hopen op een gunstige stand van de sterren.
Naar de omloop van Heer Wind en zijn geruis te luisteren,
de hor in het gonzende gat naar de wereld te stellen.