Yang. Jaargang 16

[p. 90]

[Gedichten]

Misschien

Misschien was er toen al sprake
van de wijze waarop gij uw ogen sloot
en ontwaakte als een reliëfkaart:
een brailleschrift vol tederheid.

Ook nu nog leer ik van uw blindenschrift
dat ik af en toe doorblader
en waarin ik de namen van bijna
vergeten straten herken.

Zo stel ik opnieuw en blindelings
de stad samen,
met haar bioskopen en haltes op verzoek
en kom allengs te na, uw lichaam,
waarin ik mijn grootsteedse koorts
te vondeling leg.

En breekbaar raak ik onder uw tastzin bedolven.
Ik hoor de stad in u ademhalen.
Ik beleef mijn kaarsrechte wederdoop.

[p. 91]

De poezie

(Bij een brief van Dylan Thomas aan Charles Fischer)

Zij zal zich oprichten:
een dier zo donker van eeuwenoude ellende
dat je er stil en bezeten bij wordt.

Een vers,
waarin de beelden elkander te lijf gaan
om zich in een hogere eenheid te verenigen,
onder het fallisch penseel
van een verbale kopulatie,
een ritmische ontvoogding.

De inkt bevlekt het linoleum.
De dichter werkt zich een aap,
de manuskripten raken onder bier en boter bedolven.

Maar de poëzie, zij zal zich oprichten,
de teer en het beton van de taal doorbrekend,
donker en onnavolgbaar ontsluierend
het dierlijke gelaat van de droefheid.

Tonko Brem