Yang. Jaargang 15

[p. 134]

[Gedichten]

Gekapselde vrouw

Ooit leeft ze. Als heilige en schrijn.
Als zeug.
En ooit verklaar ik me met haar
medeheilig en dood. Machteloos en
mateloos dronken.

De aarde: bezit der moeders. De aarde
waarin vrouw na vrouw
beenderwaarts verdwijnt.

(Moeder. Gisteren het gelaat veelvuldig
met endeldarmen gebalsemd.
Verstenend ingewijd.)

Als een leugen, maar het helpt

met tederheid lik je de wonden
van mijn voorhoofd.
je woordenschedel
die ik voor mijn slaapspreuk
span.

Je vrezen is het ergste
van de simpele dingen.

Je niet vrezen
is een vertraagd beleven
van de botte vrucht.

Phil Cailliau