Yang. Jaargang 15

[p. 180]

XVIII

Nog altijd koud, en glad op sommige plaatsen. Geen weer eigenlijk om met de fiets naar school te gaan, toch deed ik het. Toen ik aan de school kwam reed er net een wagen van de rijkswacht langzaam voorbij. De straatverlichting was uitgevallen en de lucht zag er uit alsof Christo er eindelijk in geslaagd was de hele aarde in grijze plastiek te verpakken.

Nadine was bij de leerlingen in de zaal. Na de eerste sneeuwval hadden we de leerlingen eens hun hartje laten ophalen, maar uitgerekend een ventje dat op de rand van het autisme stond en nooit speelde, had zijn been gebroken. Zolang het glad was had de Ouwe het buiten spelen verboden.

Ik merkte onmiddellijk dat er herrie op komst was. Gewoonlijk zijn de leerlingen 's morgens niet erg luidruchtig, ze dommelen nog wat na. Nu niet, voornamelijk onder de grotere gasten, die op banken langs de muur zaten, scheen het te gisten.

Ik ging vlug naar mijn klas, probeerde de Luger in een doos engelenhaar te verbergen, het doosje was te klein. Ik schoof de loop van de Luger... misschien beter elders verstoppen? De ene helft onder engelenhaar, de andere...? gewoon boven mijn kapstok onder een hoop flessekroontjes. Ik keerde terug naar de zaal.

- Ze zijn lastig, zei Nadine.

Het was nog fris op school. Nadine had haar lange mantel aangehouden, klemde haar kaken op mekaar. Ik constateerde dat haar onderkaak even breed uitviel als haar jukbeenderstel, haar spitsaflopende kin en haar klompneusje braken het hoekig effect.

- Ik zal je wat gezelschap houden, zei ik.

Ze dankte mij met een glimlach.

[p. 181]

- Waarover gaat de herrie?

- Ik weet het niet. Het moet wel iets te zien hebben met de staking.

Binkels en Louis Briel kwamen samen binnen. Binkels vervoegde het groepje, Louis bleef op een afstand staan.

Gesmoes. Plots schoot Binkels op Louis af, begon druk gesticulerend met hem te discussiëren. Louis boog eerst het hoofd, maar na enige tijd verdedigde hij zich.

We stonden te ver af om te horen wat er gezegd werd.

Onverhoeds haalde Binkels uit en raakte Louis met gebalde vuist vlak op zijn neus. Louis ging als een razende met zijn armen in het rond zwieren, terwijl stroompjes bloed uit zijn neus gutsten. Ik was er al bij, greep Binkels bij de arm en voerde hem af.

Nadine ontfermde zich over Louis, liep met hem op een drafje naar de keuken.

- Wat is er nu weer? snauwde ik Binkels toe.

- Zijn vader is een onderkruiper, hij is gisteravond gaan werken, antwoordde de jongen bokkend.

- Kan Louis daaraan doen? vroeg ik. Als iedereen gestraft zou worden voor wat zijn vader uitricht...

- Hij zei dat al de andere dokwerkers stommeriken zijn. Dat ze toch niet kunnen winnen.

Ik verwerkte het antwoord. Ik begreep de reaktie van Binkels, ik kon me gemakkelijk voorstellen hoe onderkruipers bij hem thuis met woorden afgemaakt werden.

- Da's nog geen reden om hem te slaan, zei ik, wat zwakjes.

- Ze zullen zijn pa, diene vuile verrader ook wel vinde, zei Binkels.

Ik liet hem gaan.

Het bleef onrustig.

Nadine keerde terug.

- Zulma verzorgt hem, zei ze.

Ze kende ook al de oorzaak van de ruzie.

- Ja, zei ze, wat zeg je in zo'n geval. Ik benijd je je dagje niet als ze in zo'n stemming de klas in moeten.

En of!

Discussiërend trokken de leerlingen naar boven.

Louis kwam de klas in op het moment dat ik de huiswerkschriften ophaalde.

- Ik heb mijn huiswerk niet, zei Binkels uitdagend. Ik hield me kalm.

- Goed, je kunt het tijdens de speeltijd maken.

- Gij geluuf da, zei hij, brutaal. 'k Stake. Ik doe niets vandaag. Stakinge! riep hij opeens luidop.

[p. 182]

Ik verloor mijn zelfbeheersing. Moest hij zijn woede op mij uitwerken? Ik greep hem met de rechterhand bij de nek, met de linker bij de arm en liep met de tegenspartelende jongen naar de deur. Louis stond daar nog en deed open. In 't voorbijgaan schopte Binkels naar zijn been, wat mij nog woester maakte. Adrenalinescheuten gaven mij reuzenkracht. Ik sleepte Binkels door de gang, de trap af. De hele tijd schold hij mij uit voor rotte vis: vuile gendarm, smeerlap, onderkruiper. Plots.

- 'k Ben blij dat ik uwe velo verzet heb. 't Was uwe velo... uwe ransel lag-t-er op.

Ik liet hem los. Hij stond in wankelbaar evenwicht, dreigde van de trap te tuimelen. Ik hield hem vast. Hijgend stonden we tegenover mekaar.

- Ga bij de directeur, wrong ik uit mijn keel.

Ik wachtte tot hij geklopt had.

- Er is niemand, zei Binkels, stroef.

- Blijf daar staan, zei ik.

Ik keerde mij om en ging naar de klas terug. Het was er doodstil, een leerling van Bob stond in de deuropening.

Ik dacht er een ogenblik over het moreel probleem te bespreken, maar ik voelde me niet in staat de discussie op een ernstige manier te leiden. Ik liet de leerlingen een stilleesoefening oplossen. Tegen de speeltijd had ik me min of meer hersteld. Bij 't naar boven gaan wilde ik Binkels mee nemen.

- 't Es ier giestig, zei hij.

- Blijf dan maar staan, zei ik.

Tegen de middag moest Assebroek dringend naar de WC' Hij kwam ontdaan terug.

- Diene meneer van de politie heeft Binkels meegenomen, zei hij.

Nieuwe slag voor mij.

Toen we om twaalf uur beneden kwamen stond Binkels gewoon in de rij, kalm, in schijn zeker van zichzelf, en met een heimelijke twinkel in de ogen, die alles kon betekenen: verborgen angst of bedekte spot.

Ik durfde niets vragen.