Yang. Jaargang 10

[p. 106]

Terwijl

Ze neemt een stoel
en staart door het tafelblad
haar uit de hand gelopen lichaam na.

Tussen het tikken der seconden
hoor ik het rimpelen van haar huid.

Uit wat wij vermijden
elkander wijs te maken,
gulpt bloed
over de bodem van de dag van morgen.

Het spiegelbeeld dat haar
wuivend achter dubbel glas verliet,
krimpt tot een kruimel op de vloer.

Terwijl op haar wang
een traan verdampt,
stik ik onder het gewicht van een woord
dat ternauwernood geneest.