Yang. Jaargang 10

[p. 77]

Etienne Elias, schilder

De notaris, de kannunik een glaasje porto
bijdehands, monkelend in het salon
geurend naar hars en spuitbus,
glimmend onder schemerlampen,

aan de einder glooiende heuvels en plantsoenen
porselein gekleurd,
gras strelend, de lucht een barstje regen
wolk, alles

netjes aan de kant,
een ansichtkaartje naast het erf
waar palmbomen averechts werden geïmporteerd.

Vanuit de zebrasofa kijkt de Sportieve Man
zijn tijd voorbij, een roerloos vergezicht
alhoewel haar behaatje net achtergelaten,
een teken, een zwoel verdrag?
Reeds rimpelend de ananassen op tafel,
een gezellig hoekje.
Hij peinst, telt orders en medailles akkuraat,
insignes van een epoque
bijna voor de bijl
zoals limoesines van elegante gangsters.

Het was op een mooie zomerdag,
‘Ik heb mijn hart in Heidelberg verloren’ fluit Etienne,
verborgen verleider in het pomphuis,
gorgelend boven de lavabo die kwiekt
en geelrandig is van zeep. Verschaald aroma.

Elias, hij kamt ivoor zijn snor
en salueert de oude boekanier Hockney
die garnaaltjes kraakt en pelt, voorzichtig
de restjes in een regionale krant.

[p. 78]

 

Waarover nog praten, jongen.

 

Kiezel en grint, een prentje Afghanistan,

 

liefde en vriendschap,

 

een hand strelend,

 

een arm om de schouder, broeder en minnaar,

 

zo schildert Etienne de vrolijke bloemen

 

van zijn verbeelding, de kleuren op vakantie

 

als een Belg in Zwitserland.

 

 

 

Terwijl het salon patience speelt

 

ademt het huis de zee:

 

 

 

waar is mammie?

JAN VANRIET

[p. 79]

ETIENNE ELIAS