Yang. Jaargang 10

[p. 80]

JAN VANRIET

[p. 81]

[Jan Vanriet]

Ik zie de zomermeisjes
hun jurkjes smedig en fluisterend
de geheimen, hun gemzen lenigheid,
verbaasd om de omhelzing die hurkt

en weemoedig krimpt,

langzaam het navelspannen, zelden
zuigend gestild, een nappende mond.
Zo naderbij.

In het noorden keren de kringen,
sijpelt de kleine drinkhoorn
het firmament dat wentelt
naar zijn laatste ronde, ‘uitgebeld,
Madame Blanche’,

want van de avond rest een knars scharnier,
killend naar valavond.

Een tochtgat op de lente.

JAN VANRIET