Wonderbaar historie-lied

[p. 3]

Den kaatsenbal of beklagliedeken

Van eenen jongman en eene jonge dochter, die langen tijd te zamen gevrijd hadden en alle twee van liefde gestorven zijn.

Stemme: Ziet den tijd aan.

Vrienden, komt hier al

Hoort dit vreemd geval,
Het zal u wel aanstaan,
't Dient de jonkheid tot vermaan:
Als gij wordt gevrijd
Ziet dat gij voorzichtig zijt;
En bemint malkaêr
Uit liefde te gaêr,
Gelijk eene maagd heeft gedaan,
Om haar lief bij te staan.

Deze teedre meid,

Die lang was gevrijd
Van eenen jongman,
Die ook uit liefde kwam;
Hij vroeg met accoord
Van zijn liefste 't jawoord;
Waarop dat dees meid
Hem heeft ja gezeid.
En toen hij van haar ging,
Gaf haar een gouden ring.

Maar als den dag kwam aan

Dat zij dacht ten trouw te gaan,
Hoort zij, wat droef geween!
Dat haar minnaar moest heen;
Want hij moest, hoort aan,
Gauw vertrekken gaan
Naar een andre stad,
't Geen hij niet gedacht en had,
Omdat hij van den staat
Alsdan was een soldaat.

Maar dees maget zoet

Vast en trouw van gemoed,
Sprak dan met veel smert:
'k Ban hem nooit uit mijn hert,
'k Zal hem volgen overal
Waar hij gaat of wezen zal;
Ach, mijn lief, riep zij,
Thans zijt gij ook in 't lij,
Alzoo van uw lief te zijn
Is voor u een zware pijn.

Deze meid voorwaar

Die ging dolen zeven jaar;
In een mans-habijt
Zocht zij al dien tijd,
Tot dat zij kwam moê en mat
In de schoone Keulsche stad.
Het eerste wat zij ziet
Was haar lief: hij kende haar niet;
Daar hij juist bij geval
Speelde met den kaatsenbal.

Als 't spel was gedaan,

Ging hij zeer voldaan,
Zonder veel gedruis
Op weg naar zijn huis.
Maar deze maget teêr
Ach, haar hart brak nog meer!
Als z'hem weg zag gaan
Haar oog kwam vol getraan,
Maar zij volgde hem zeer ras
Tot zij in de herberg was.

Als zij was in huis

Vroeg zij zonder abuis
Aan den weerd zeer gauw
Of hij haar logeeren wou?
Ja, zei ras de weerdin
Gaat maar de kamer in
Want ik zie aan u wel
Dat gij zijt een braaf gezel.
Maar niemand op dit pas
Dacht dat zij een vrouwmensch was.

Zij zei haar neêr zeer blij

Seffens aan haar liefstens zij,
En zij vroeg hem gauw
Af hij had reeds een vrouw?
Waarop hij zei alsdan:
Neen, 'k ben nog een jongman,
Maar ik heb langen tijd
Een schoon meisje gevrijd.
'k Was haast in den echten staat,
Als 'k moest weg als soldaat.

Deze dochter zei dan:

Zeg mij toch eens, jongman,
Hoe gij die schoone vrouw
Vergeten hebt zoo gauw.
Spreek maar goed of slecht,
Was de liefde dan oprecht
Die gij tot haar had
Als gij weg gingt als soldaat,
Of waart gij valsch van hert
Als gij haar liet in smert.

O, neen, zei den soldaat,

Weet, mijn lieve kameraad,
Als ik van haar henen ging
Mijn hart als van smart verging;
Maar nu is het gedaan,
Want mijn liefde is vergaan
Door den langen tijd
Dat wij zijn vaneen gescheid:
Er zijn hier andre meiskens ziet
Aan wien ik mijne liefde bied.

Als hij dat woord uitsprak

Schier haar hert van droefheid brak.
Zij vroeg dan aan de vrouw
Waar dat zij slapen zou?
Kom, zeide zij, mijnheer,
En beliefde niet meer,
Ik zal 't u wijzen aan
Waar gij zult slapen gaan,
Bij dezen soldaat net,
Want ik heb maar een bed.

Als den dag kwam aan

Is zij haastig opgestaan;
Zij schreef dan een brief,
Dat zij was zijn zoete lief,
Die hij zoo langen tijd
Hadde aan haar deur gevrijd,
En dat zij zeven jaar
Hem gezocht had hier en daar,
En tot een bevestiging
Liet zij hem zijn gouden ring.

Zij is dan weggegaan!

Met haar oogen vol getraan.
Zij sprak, adieu, minnaar!
Maar niemand en wist dat daar,
Ook dezen jongman
En wist nergens van.
Want als hij opstond
Hij op de tafel vond,
Dezen afscheids-brief
Al van zijn zoete lief.

Hij verbrak den brief terstond

Waar hij den ring in vond;
Als hij dien ring aanzag
Viel hij als in onmacht.
Nu moet ik, riep hij,
Blijven eeuwig in het lij!
Hij deed voort zijn beklag
Dat een menschen harte brak
Ach, mijn lief, waar moogt gij zijn,
Kom help mij toch uit de pijn.

Maar hoort voort naar dit lied

Wat daarna is geschied,
Hoe dezen jongman
Nu ziek te worden kwam.
Ja, hij moest zachtjes aan
Naar een gasthuis gaan;
Daar vond hij zijn lief
Die geschreven had den brief.
Die daar diende op dit pas
En bij de zieken was.

Het gebeurde dan

Dat zij bij den zieken kwam;
Maar als zij hem zag
Denk, voor haar wat droeve slag!
Ja, haar hart zoo teêr
Dat en kost niet meer,
Tot zij haar voorwaar
Maakte aan hem kenbaar,
Dat zij was die zelve meid
Die hij voortijds had gevrijd.

Als hij haar aanzag

Wijl hij daar als stervend lag,
Riep hij overluid:
Ach, daar is mijn weerde bruid!
Denkt eens wat een pijn
Dat het daar moest zijn,
Als zij stond bij zijn bed
Schier van leed en smert verplet.
Zij omhelsden dan malkaêr
En stierven zoo te gaêr.

Jongheid voor het lest

'k Raad eenieder voor het best
Als gij vrijdt te zaam
Zorg toch voor uw eer en naam
En acht de weerde maagd
Die u wederliefde draagt.
En gij dochters dan
Als u vrijdt een jongman
Doet gelijk zij heeft gedaan
Om haar lief bij te staan.