WFH-Verzamelkrant. Jaargang 1

[p. 26]

Correspondentie

Zoals in het vorige nummer vermeld, had de heer K. Heinis ons namens het bestuur van woningbouwvereniging ACOB in een brief laten weten ‘welwillend’ tegenover onze plannen te staan om een museum en documentatiecentrum in te richten in een van de woningen waar WFH zijn jeugd doorbracht. Het ging om Brederodestraat 93' en Eerste Helmersstraat 208'", beide in Amsterdam.

Wij volgden het advies van de heer Heinis op om lid te worden van zijn woningbouwvereniging en maakten ƒ 167,50 aan hem over. Op 28 januari 1992 werden wij officieel ingeschreven als lid van de ACOB.

Twee dagen later ontvingen wij weer een brief van de heer Heinis.

Tot mijn spijt moeten wij terugkomen op onze toezegging u behulpzaam te zijn bij het stichten van een ‘W.F. Hermans-museum’ in een van de woningen waar de schrijver in zijn jeugd gewoond heeft.

En waarom dan wel?

Uit inlichtingen die wij van de betreffende deelraad hebben verkregen is ons gebleken, dat men slechts in uitzonderlijke gevallen medewerking verleent bij het onttrekken van een distributiewoning aan de woonbestemming en deze medewerking weigert als het een woning betreft, die niet op de begane grond gelegen is.

Dus omdat de ouders van WFH destijds verzuimd hebben om op de begane grond te gaan wonen, kan er nu geen WFH-museum en -documentatiecentrum komen? Was de oude Hermans in plaats van schoolmeester nu maar kruidenier geweest! Dan kochten wij nu gewoon zijn winkeltje op!

De heer Heinis wist trouwens nog meer bezwaren tegen ons plan te noemen:

In het hypothetische geval dat men toch medewerking zou willen verlenen, wordt door de deelraad een bedrag van ongeveer ƒ 30.000,-- gevraagd. Dit bedrag wenst ons bestuur zeker niet beschikbaar te stellen.

Ongeveer ƒ 30.000,-? Wat moet het stadsdeel Oud-West met die ‘ongeveer ƒ 30.000,-’?

[p. 27]

Heinis eindigde zijn brief als volgt:

Ruim een week later, op 7 februari 1992, kwam het stadsdeel Oud-West nog wat zout in de wonden wrijven:

Wij waren erg teleurgesteld en vreesden dat onze plannen nu gedoemd waren te mislukken.

Maar wat gebeurde er drie dagen later? Er werd een brief bezorgd van de Wethouder voor Cultuur, Educatie en Jeugdzaken! Een brief van mevrouw M. Baak persoonlijk! De redding was nabij. Had mevrouw Baak in het recente verleden immers niet duidelijk laten blijken dat ons nationale kunstbezit haar zeer na aan het hart ligt? En dat je daarbij volgens haar niet op een dubbeltje meer of minder moet letten? Mevrouw Baak zou onze mooie plannen zeker steunen! Wij waren benieuwd welk bedrag zij op haar begroting voor de realisatie van een museum en documentatiecentrum gewijd aan een zo belangrijk Nederlands auteur als WFH zou uittrekken! Misschien wel ƒ 800.000,-!

Met trillende vingers scheurden wij de envelop open.

[p. 28]

Vier keer moesten wij de brief van onze Wethouder voor Cultuur overlezen voordat wij doorhadden dat wij geslachtofferd waren! Geslachtofferd aan de ‘zogenaamde binnengemeentelijke decentralisatie’!

Onze hoop was nu definitief de bodem in geslagen...

Maar wie wist ons weer op te beuren? Wie gaf ons een maand later weer nieuwe hoop? Juist, de heer K. Heinis van de ACOB. (Red.)

(wordt vervolgd)