WFH-Verzamelkrant. Jaargang 1

Hermans in Noorwegen

Verzamelen is een zucht, een ziekelijke neiging waartegen geen kruid is gewassen. Het brengt de verzamelaar tot daden die hem slechts op hoongelach van zijn gezonde verstand komen te staan.

Uren hangt hij rond in antiquariaten, op zoek naar een exemplaar van dat zo zeldzame boekje dat hij nooit zal vinden. Hij overtreedt keer op keer de wetten der werkelijkheid en rekent steeds weer op een wonder.

Zo stuurde ik in 1982 een brief naar de uitgeverij in Oslo - nader adres onbekend -, waar in 1962 de Noorse vertaling van De donkere kamer van Damocles uitgekomen was, met de vraag of zij nog een exemplaar van dit boek in voorraad hadden. Er kwam evenwel geen antwoord. Erg vreemd, vond ik. Wat zou er misgegaan kunnen zijn? Zou de uitgeverij

[p. 17]

niet meer bestaan? Dit leek me onwaarschijnlijk. Zou de brief zijn bestemming niet hebben bereikt? Ook dit kon ik mij niet voorstellen. Welke rechtgeaarde Noorse postbesteller zou het niet prachtig vinden een onvolledig geadresseerde brief te mogen bezorgen?

Daarom meteen een tweede brief gestuurd, nu naar de ‘Akademiske Bokhandel, Oslo’. Deze brief zou nog meer dan de eerste aan het plichtsbesef van de postbesteller appelleren. Immers, opnieuw kon ik geen adres noemen, ik wist niet eens of er wel een boekhandel met die naam in Oslo bestond.

Drie weken later kreeg ik een kaart. Niet van de Academische Boekhandel, dat niet. De reactie kwam van een antiquariaat. En waar was dat antiquariaat gevestigd? In de Universiteitsstraat! Zover had ik er dus toch niet naast gezeten. ‘Akademisk’ of ‘universitets’, ‘bokhandel’ of ‘gatan’, wat scheelt het?

De antiquaar bood mij Damokles' Mørkerom aan. ‘That book is seldom and rare in the shelves’, schreef hij. De koop was snel gesloten.

Dirk Baartse