Westland. Jaargang 2

Jan van den Weghe
Dood en leven

Ver is nu elk verlangen.
De mensch is dood.
Er stijgen hemelsche gezangen
uit de'ouden schoot
der scheppende aarde en 't leven
wordt goed en schoon:
een harmonie van maatloos geven
- en straf noch loon -
slechts geven... en ontvangen.

Laat mij mijn loome droomen.
De stilte ruischt
veelvuldig in de zoete boomen
en 'k ben gekuischt
van àl mijn liefste zonden.
Het godlijk licht
psalmeert en bidt met englenmonden.
- O! Dit gedicht,
dat nimmer weer zal komen...!

De roekelooze winden
zal 't spijtig hart
uit 't kokende gehucht ontbinden
en de oude smart
baart vreeselijk verlangen
en nieuwen spot.
- In dood en leven speelsch gevangen
houdt ons een God.
...Ik zal 't geheim niet vinden...