Westland. Jaargang 2

[p. 297]

Frank Meyland
Gestamelde elegieën

III.

Sinds gij mij talmend, raadloos achterliet
in eenzaamheid en in halsstarrig zwijgen
- uw zachte voetspoor aan den heuvelvliet

is versch gebleven, en de wilgentwijgen
konden 't geheim van ons verteedrend lied
niet langer meer aan de natuur verzwijgen -

sinds onzen afscheidskus wist ik uw huis
spijts mijn verdwaasde zinnen steeds nog open
en ach, uw hart nog vol van het geruisch

der koele zomerboomen, en uw hopen
nog gaaf en ongedeerd, alsof een kuisch
en nieuw begeeren plots u had bekropen.

Maar het is nutteloos: ik ga voorbij,
herken uw groet vanuit bebloemde ramen
nog even kinderlijk. Er groeit in mij

een angstig spel met al die lieve namen
die ik u fluisterend en teeder zei
toen wij ons liefden, hopeloos tezamen,

toen het nog zomer was en alles scheen
mij nog tot uwe zuiverheid te dwingen.
Geliefde, sluit het raam: er blijft alleen

den naglans van zooveel vertrouwde dingen,
van onze speelsche jeugd, van al wat heen
en lang vervlogen is. Herinneringen...