Westland. Jaargang 2

Staf van der Loo
Verloren zoon

‘Wer nie verreist der kehrt nie heim’.

Die beiaard slaat het oude lied:
het oude verblijden, het oude verdriet;
en in dien klank wàt groet mij niet,
- ach, wàt al niet?

Het trage water klotst voorbij:
een stroohalm drijft eenzaam, die keert met de tij;
zoo keer ook ik nu, bitter en blij,
- herkent gij mij?

Mijn vroegste droom, mijn fiere stad,
ik, die U snood aan vreemden mat;
die schier Uw schoonen naam vergat,
- vergeef mij dat?

Dit weerzien, thans, léért mij Uw trouw;
al ging ik zoo verre, al ging ik zoo gauw,
bij àl wat mij niet baten zou,
- ik heb berouw!

Zoet beiaardspel, o, zilvren kroon
van klank om den slanken lie'vrouwentoorn;
hier stà ik, die nu élders woon:
- verloren zoon!