Westland. Jaargang 2

Staf van der Loo
Nocturne

Bij 't stage licht, dat om haar schouders schroomt,
't gebogen hoofd omdonkerd door de haren,
bekijkt zij lang haar smalle hand, en droomt;
haar diepe oogen als verloren staren.

Zij schrijft, doch aarzelt, om elk woord bevangen
als om 't geheim van haar verborgen leed:
de ranke naaktheid van haar jong verlangen
ontloken in de schaduw van haar kleed.

En zucht. Want, is 't haar niet of zij, of zij
bemint? - Zij eindigt weif'lend met ‘uw lieve’,
en schrikt, en overleest de woordenrij:
haar schamele antwoord op zijn milde brieven.

Daarna ontkleedt zij zich, als om te baden,
geheel; en weet niet wat zij nog verwacht,
maar draait het licht uit, dat haar kon verraden,
en weent, lang, dronken van de zwoele nacht.