Westland. Jaargang 2

[p. 81]

Jan van den Weghe
Ballade

(Vroeg in den dagheraedt, de schoone gaet ontbinden,
Den gouden blonden tros, citroenlich van coleur,...)
(G.A. Bredero)

Een ridder reed de wereld rond
op zoek naar avonturen;
na duizend en één reizen vond
hij Venusberg. De vuren
geleidden zingend hem door 't bosch.
Hij spotte met de goden.
Hol klonk de hoefslag van zijn ros
boven het rijk der dooden.

Vrouw Venus - liefdekoningin -
temidden bruine maagden,
de zoete heks, zoo licht van zin,
die 't mansvolk steeds behaagde
verwelkomde den eedlen gast.
Hij leefde zeven jaren
in minnespel en schooner was 't
dan 't Walhall' der barbaren.

Toen ging hij voor Vrouw Venus staan
en sprak: ‘O zoete Vrouwe,
geef oorlof, laat mij reizen gaan.
Het Leven roept. 'k Wil trouwen’.
Zij schonk hem de allerjongste bruid
en aller maagden lusten.
Zij deed haar rozen mantel uit
en lei zich naakt ter ruste.

Zij lokte hem met godlijk spel.
- Hij dekte hare leden -.
‘Ik wil niet branden in de hel.
Ik vaar ter heilge stede.
'k Moet boeten, daar een maagd mij wacht
zoo zuiverlijk van zinnen’.
Zij vloekte. Klokslag middernacht
zou hij zijn tocht beginnen.

[p. 82]

 

Vrouw Venus scheurde woest haar kleed.

 

De ridder reed naar Rome.

 

De Paus Urbaan was vroom en wreed.

 

Nauw' biddend aangekomen

 

begaf de pelgrim zich ter kerk

 

en biechtte zijne zonden.

 

Urbaan sprak: ‘God is goed en sterk

 

en veel heeft Hij ontbonden,

 

 

 

Maar tot mijn gouden bisschopsstaf

 

zal groene blaren dragen

 

zult gij - als uw verdiende straf -

 

vergeefs vergif'nis vragen’.

 

De pauselijke straf woog zwaar

 

en de arme ridder zeide:

 

‘Voor boete vraag ik slechts één jaar,

 

maar wil mijn ziel bevrijden’.

 

 

 

Urbaan ging zitten op zijn troon

 

en liet den ridder smeeken.

 

Maar deze vloekte de geboôn,

 

reed over hage' en beken

 

spoorslags naar Venusberg en lag

 

weer bij zijn zoete vrouwe.

 

Haar roode mond was liefde en lach,

 

weer wist zij hem te brouwen

 

 

 

uit dauw en zon den godendrank.

 

Maar zie ten derden dage

 

begon de bisschopsstaf - Goddank -

 

reeds 't eerste groen te dragen.

 

Het wonder vloog door stad en land.

 

Urbaan zond zijn zoeaven.

 

Laudamus te! Want Godes hand

 

verlost de zondenslaven.

 

 

 

Maar niemand vond den ridder meer.

 

In Venusberg - het blijde -

 

blijft hij Vrouw Venus' lief en heer

 

tot 't einde van de tijden.

 

Daar speelt hij 't schoonste liefdespel,

 

wijl de aardsche vuren zingen,

 

tot God hem opneemt in de hel

 

of bij zijn hemelingen.