Westland. Jaargang 2

[p. 23]

Pol Leroy
Verbond

Nog moet ik de ongedeerde leeljen zeggen
die in de sterren mijner nachten rijze' en opengaan,
ik zie den boer zijn land beploegen, zaaie' en eggen
en mét de zon en 't onweer voor zijn oogsten staan.

Hij heeft vannacht in liefde vrijgegeven
en vol van vuur gezet zijn vrouw en uit den gloed is groot,
als aarde en heelal uit hetzelfde vuur gedreven,
de jonge boer te spraak getreden met den Dood...

Hij prees hem Aarde's godgewijd bewegen
van 't een seizoen in 't ander lijk hem stoeiend nacht op nacht
zijn vrouw gevallig is en daarom onverlegen
hij God en Dood met haar ter hoogste strofe wacht!

Bestemming

God, kunt gij uit der eeuwen weiden stijgend
mij vragen tijd, begrip en vast bescheid
wijl toch uw Vaderschap, den kern verzwijgend,
weet dat wij groeien tot uw aanschijns Zon bereid?

Zij, die mijn gade werd, door U verkoren,
zie 't lichaam dezer vrouw, waarin mijn kindren staan
ten drempel van den dag dien ik bezworen,
reeds opengaan en 't licht vol wind en vleuglen slaan

tot bloem na bloem ontkelkt... en waar het pollen waait
ligt 't één en eeuwig veld dat Gij in U bezaait!