Westland. Jaargang 2

[p. 12]

Jozef Weinheber
Het landhuis

Mijn goede vriend!

Wat is het lang geleden reeds

dat ik U schreef. Oh, wees niet ontevreden!
Er waren reizen. Dan de vele arbeid ook
en steeds het nieuwe werk. En bovendien:
- ik kan het U niet langer meer verzwijgen -
ik heb - wees niet verbaasd! - ik heb een huis gekocht.
Gij weet het wel - een stukje grond bezitten
was steeds mijn wensch. Nu, luister maar:

Het staat in 't heuvelland. Gekleurde reepen
land wisslen daar af met donkere lijnen
van kreupelhout en blijde beukenhagen,
en vreedge dorpen slapen bij hun groote kerken
hun stillen slaap. Dit land bemin ik want het is
bedrijvig, schoon en naarstig boerenland.
Soms ga ik een kwartiertje buiten loopen in de zon
langs velden, weiden, even langs de beek
tot ik den rand van 't jonge bosch bereik
waar ligt de grens van mijnen eigendom.

Acht vensters in den gevel, vijf terzijde -
zoo staat het huis daar op een zachte helling
te midden van een schoonen, grooten tuin.
De zonkant staat vol boomen die vol vruchten zijn
en aan de schaduwzijde liggen park en meerschen.
De haag is erg verouderd en op vele plaatsen
verwilderd zelfs, daar echter is zij 't mooist.
De paden zijn vol mos, maar 't water van de bron
is zuiver als kristal. Een schoone linde
- gij weet hoe ik van deze boomen hou -
staat midden in den tuin, gezond en moederlijk.
Vertrouwde berkenstammen lichten hel
door 't zwart der dennen, die 'k weldra moet snoeien.
En om het landhuis woekert vredig
een vlierstruik, 'wijl de bron vindt schaduw
bij een seringenboom die wildvertakt is.
Men merkt wel dat reeds langen tijd
geen menschenhand zich nog bemoeien kon

[p. 13]

 

den groei te leiden en 't verval te keeren.

 

Ik zal wel enkele jaren noodig hebben:

 

de haag... de paden... wieden, planten, snoeien.

 

Een nieuw tuinhuisje ook. 'k Verheug me echter reeds

 

om al dit werk dat goed is en vol zin.

 

 

 

Gelijk 't daar staat valt alles aan mijn huis

 

nog niet best mede, weet ge, maar het dak en kelder

 

zijn goed toch, hoog en licht de kamers en ik zal

 

een halle kunnen bouwen - denk eens na! -

 

met open haard. Mijn studiekamer is

 

vol morgenzon. En uit de vensterklare

 

eetzaal kan ik in de schaduwrijke keuken

 

die ligt naast de veranda onder 't pannendak.

 

Ik zal de muren tot op halve hoogte

 

met oude borden kunnen sieren,

 

met tin en steengoed. Zware, hooge stoelen

 

rond de gedekte tafel. Kom maar zien, ik toon u dan

 

het landhuis dat ik kocht. Daar bij zijn hok

 

ligt traag en trouw mijn waakhond die gelaten

 

ons nakijkt of de vrouw aanstaart

 

die op de huisbank, met ons jongste kind

 

op haren schoot, de middaggroenten snijdt.

 

 

 

En voor het huis waar 't zachte mos

 

doorheen de reten van de trappen groeit

 

die voeren naar den rozentuin, daar speelt mijn zoon,

 

met drie, vier wijnbergslekken, paardenrennen.

 

 

 

Er waait een kalme wind. En uit het zoete

 

haarspel van de berken lost zich zacht een blad

 

dat valt, een mild geschenk, mij voor de voeten.

 

 

 

Heil mij, mijn vriend! Heil hem die vredig woont!

 

 

 

Postscriptum: 't Is niet waar! Geen blad is mijn!

 

Geen tegel. Alles droom en rook.

 

Ik slaap niet van de zorgen. Ben alleen gebleven.

 

En heb geen zoon om hem mijn droom

 

van huis en grond en vrede weg te geven.

 

Vaarwel!

 

 

 

(Vertaling van J.L. de Belder)