Westland. Jaargang 1

[p. 866]

Frank Meyland
Cecilia

Ik zag Cecilia komen,
ik zag Cecilia gaan
met haar gebroken droomen.

Zij had den roep verstaan
die schreeuwde in haar bloed,
en schrijdt nu onvoldaan

met weifelenden voet
en huiverende handen,
de dagen tegemoet.

Maar eens zal zij ontbranden
in heimelijken lust,
en tusschen donkre wanden

waar zij vereenzaamd rust,
met kloppend hart beluistren
de stilte die haar kust,

en lieve woorden fluistren
- vergeten teederheid -
in 't avondlijke duistren

waarin zij snikkend glijdt.