Westland. Jaargang 1

[p. 659]

[Nummer 8]

Documenten
Het gegeven woord heeft voor de Sovjets geenerlei waarde

In de huidige wereldconjunctuur, waarin de democratie haar hoogste troeven uitspeelt en haar laatste en laagste listen doet gelden, zijn, in de wereld die wegzinkt, de beginselen van geen tel meer, worden de systemen naar den rommelzolder verwezen, de leuzen verloochend, de woorden van hun waarde beroofd, de benamingen aan inhoud gewijzigd. Wij beleven het feit, dat reaktionnairen het nationaalsocialisme omarmen ten einde het beter te kunnen worgen, dat revolutionnairen zich van het communisme afkeeren ten einde zijn vlucht te vergemakkelijken en zijn macht breeder te ontplooien.

Dat Moskou onverwacht de Komintern heeft ontbonden kan bezwaarlijk als een ‘coup de théâtre’ worden beschouwd. Het is een gebeurtenis, die in de lijn ligt zijner mentaliteit.

Het grootste euvel, dat Europa overkwam, is niet, dat er zich zoovele millioenen joodsche parasieten in ons oud werelddeel nestelden. Erger is, dat de Europeesche geest totaal verjoodscht was geworden. Het bolsjevisme is in essentie joodsch, d.w.z. onbetrouwbaar, listig, gemeen. Het wroet in de wanorde, het teert op scheeve verhoudingen, leeft van listen en lagen. Het is oostersch, het is loensch. Met het Kremlin heeft de roode tsaar ook de tradities der witte tsaren overgenomen. Waarom zou Stalin niet zijn toevlucht nemen tot een averechtsche Potemkiade en in een hocus pocus de dingen wegschamoteeren, die er wèl zijn, maar die een beetje hinderlijk zijn geworden voor zijn politiek?

Een andere vraag is waarom precies nù, kort na de ontegensprekelijk merkwaardige prestaties der roode legers tijdens den voorbijen winter, Stalin zijn toevlucht neemt tot zijn al te doorzichtig, ja, brutaal omnevelingsmaneuver? Het antwoord op deze vraag is niet moeilijk te vinden.

Ondanks alle krachtpatserij is de toestand der Sovjets lang niet rooskleurig. Het voedingsprobleem is uiterst nijpend geworden.

[p. 660]

Ondanks ook alle triomfgehuil is de positie der geallieerden lang niet zoozeer verbeterd als zij het willen doen gelooven. Na ruim drie en een half jaar oorlog zijn zij er nauwelijks in geslaagd Italië van zijn schamele koloniën te berooven - dit is het eenige sukses, dat zij op hun actief hebben - want Algerië, Marokko en Tunis behoorden toch tot het pand waarover zij reeds vóór 1 September 1939 beschikten. Daartegenover staat, dat de asmogendheden heel Europa beheerschen, - Spanje, Portugal, Zwitserland en Zweden als neutrale landen uitgezonderd - bovendien de rijke Oekraine in hun bezit hebben, en in Azië over een groot deel van China, Indochina, Siam, Burma, Java, de Filippijnen en zooveel andere steunpunten beschikken.

In Engeland, het kan niet anders, moeten invloedrijke kringen met leedwezen toezien hoe Churchill de vazaal van Roosevelt is geworden, en in Amerika moeten er breede lagen zijn, die met argwaan vaststellen, dat Roosevelt de poorten wijd openzet voor de agenten van Stalin. Om zijn kiezers gerust te stellen - de Sovjets verwachten dringend levensmiddelen uit de V.S. - heeft Roosevelt er alles op gezet van Stalin te verkrijgen, dat hij zijn omnevelingsmaneuver zou doorzetten. Het bolsjevisme moet in rok en met hoogen hoed zijn intrede in de wereld kunnen doen. Is Roosevelt zelf er destijds voor teruggedeinsd te verklaren, dat hij al het mogelijke zou doen om den oorlog te vermijden en werd hij niet op grond dezer verklaring verkozen?

Trouwens het was noodig, dat het prestige der Sovjets een beetje werd opgeknapt. Katyn heeft ook bij de geallieerden een diepen, ongunstigen indruk nagelaten en een gebaar van verzoening vanwege de Sovjets was meer dan noodzakelijk.

Het toeval wil echter, dat pas veertien dagen geleden documenten aan het licht werden gebracht, die de trouweloosheid der Sovjets ontmaskeren.

Onder de archieven, die op de Quai d'Orsay werden buitgemaakt, bevinden zich twee documenten afkomstig van den vroegeren Franschen gezant te Stockholm en handelend over een voordracht welke de bijgevoegde secretaris der communistische partij, de jood Kaganowitsch, en de gezante der Sovjetrepubliek, madame Kollontay, in een kleinen kring van vertrouwden te Stockholm hebben gehouden.

‘Wij hebben verdragen onderteekend,’ aldus madame Kollontay, ‘en wij zullen in het vervolg nog verdragen afsluiten, niet

[p. 661]

om een toenadering te zoeken met de overwinnende Staten, met welke wij nooit gemeenschappelijke belangen kunnen hebben, maar uitsluitend om de waakzaamheid dezer staten in slaap te wiegen, zoo dikwijls een dergelijke politiek in het belang der arbeiders noodzakelijk is. Het pakt, dat wij ten voorloopigen titel met Frankrijk hebben afgesloten, heeft naar onze opvatting om volgende redenen een groote beteekenis:

1. - Het zal ons in staat stellen tweemaal meer kredieten in Duitschland te bekomen en zal ons bovendien de taak vergemakkelijken in de Vereenigde Staten, in Engeland en waarschijnlijk ook in Frankrijk kredieten te vinden.

2. - Dank zij dit pakt is het ons mogelijk onze ware bedoelingen op het gebied der buitenlandsche politiek te versluieren. De Sovjetregeering, dit mag men nooit vergeten, heeft documenten, die internationale verplichtingen inhouden, nooit als werkelijk bindend beschouwd, want dergelijke verbintenissen komen ten slotte immer in tegenstelling met de bestendige belangen van het proletariaat der beide verdragafsluitende partijen. Alleen het voorloopige belang der arbeiders heeft ons genoodzaakt en noodzaakt ons nog overeenkomsten met de kapitalistische partijen te onderteekenen. Er zijn landen met welke wij reeds driemaal, viermaal verdragen hebben afgesloten, maar wij hebben onze verbintenissen telkens gebroken, wanneer de opzegging of de schending van het verdrag te onzen gunste en ten nadeele der tegenpartij geschieden kon. Intusschen hebben wij er steeds zorg voor gedragen aldus te handelen, dat bij de kapitalistische staten een levendig belang bleef bestaan met ons nieuwe verdragen af te sluiten.’

In een tweede bericht van den 14den Maart 1935 - het vorige dagteekent van den 21sten Januari 1933 - heet het:

‘Het is even misdadig als belachelijk te verklaren, dat de Sovjetregeering zekere vreemde mogendheden vertrouwen heeft geschonken, dat zij dezer beloften of waarborgen voor bare munt houdt. Genooten, gelooft toch niet, dat wij aan paperassen, kontrakten, verplichtingen eenige beteekenis hechten. Zulke lichtgeloovige en sentimenteele personen zijn er noch in het Politiek Bureau noch in het Centraal Komitee. Eenerzijds gaat het er om de pogingen tot solidair handelen langs kapitalistische zijde te ondergraven, anderzijds den tegenstander te prikkelen en konflikten te provoceeren...

[p. 662]

Indien wij deelnemen aan de operetten van Genève, aan de ontwapeningskomedie, aan de benzinekongressen en andere kluchten, die zoo dikwijls aan de kritiek der partij worden onderworpen, dan is dit slechts de uitdrukking eener taktiek, die wij naar de richtlijnen van het Politiek Bureau uitvoeren en er toe dient onze tegenstanders den pols te voelen.’

Ziedaar de meening van twee vooraanstaande agenten der Sovjets over verdragen in het algemeen.

Kan men ze niet zonder moeite toepassen op de verbintenis door Stalin aangegaan de Komintern te ontbinden? ‘Internationale verplichtingen worden nooit als geldig beschouwd... worden nooit als bindend beschouwd... moeten de waakzaamheid der kapitalistische staten in slaap wiegen... moeten onze ware bedoelingen versluieren... worden immer verbroken wanneer dit in het nadeel der tegenpartij kan geschieden. Enz... Enz.’

Aan heel de Sovjetpolitiek ligt als eerste beginsel kontraktbreuk ten grondslag. In dit licht moet men het besluit van Stalin beschouwen.

Herman van Puymbrouck

‘Roosevelt kan den oorlogstoestand in de wereld verlengen, maar intusschen maakt de Nieuwe Orde in Europa snelle vorderingen, doordat alle naties op politiek, economisch en kultureel gebied met de asmogendheden samenwerken. Meer kan hij niet.
Europa verlangt niet naar de joden of naar hun geld, niet naar de Amerikanen of naar hun land. Europa houdt tegenwoordig schoonmaak in eigen huis en denkt niet aan avontuurlijke veldslagen tusschen twee werelddeelen.’
Knut Hamsun