Westland. Jaargang 1

[p. 623]

Rendael Hulst
Het weergevonden Kind

Ballade

De avond viel rood over 't land,
Toen voetjes drukten 't natte zand.

Het kind was kil omhuld door mist,
En nergens waar het henen wist.

Toen sprong de broeder op zijn paard,
En streelde lachend 't glimmend zwaard.

Hij reed heel trots door veld en wei,
En zong er luid een kroegzang bij.

Zoo vond de avond hem in 't bosch;
Maar hij bleef zitten op zijn ros.

Hij sprak dan ruw de boomen aan,
En vroeg waar 't kind was heengegaan.

De boomen druilden in den nacht;
Doch hij verstond geen stille klacht,

En brak zijn zwaard op hunnen stam.
Hij keerde niet vanwaar hij kwam.

Toen sprong de vader op zijn paard,
En trok al vloekend 't roestig zwaard.

Hij reed nog fluks door veld en wei,
En zong er forsch een strijdzang bij.

Maar d'avond zocht hem in het bosch.
En moe lag hij languit op 't mos.

Hij sprak nog eerst de steenen aan,
En vroeg waar 't kind was heengegaan.

[p. 624]

 

De steenen zegden hem geen woord,

 

En hij sprong recht en riep verstoord

 

 

 

De hulp van zwaard en harnas in.

 

Doch dood was heel zijn strijdgewin.

 

 

 

Toen sprong de zuster op haar paard,

 

En greep al steunend 't logge zwaard.

 

 

 

Zij reed bedrukt door veld en wei,

 

En zong er stil een klaagzang bij.

 

 

 

Maar reeds zag d'avond haar in 't veld,

 

Haar wanhoop had nooit zoo gekweld.

 

 

 

Ze sprak dan lief de bloemen aan,

 

En vroeg waar 't kind was heengegaan.

 

 

 

De bloemen sloten traag hun kroon;

 

Doch zij verstond dit als een hoon,

 

 

 

En knakte allen met geweld.

 

Haar uren waren juist geteld.

 

 

 

Toen sprong de moeder op haar paard,

 

En reed in volle rouwgewaad

 

 

 

Door 't eindeloos veld en door de wei,

 

En zong er zacht een treurzang bij.

 

 

 

De avond zag haar reeds aan zee,

 

Die zij verhaalde van haar wee.

 

 

 

Ze sprak bedroefd de golven aan:

 

‘Wat hebt gij met mijn kind gedaan?’

 

 

 

Ze schrok door 't krijschen van een meeuw,

 

En toen gaf zij een luiden schreeuw;

 

 

 

Want in de lucht wenkte haar kind.

 

Haar leven vlood toen met den wind.