Westland. Jaargang 1

[p. 602]

Hubert van Herreweghen
De onvolmaakte Sater

Er bloeien bloemen voor mijn raam.
Daarbuiten beidt het land de Lente
die in de tuinen rond moet gaan
het leven op de takken enten.

Ik, die geen enkel ambacht ken
waarvoor de burgers mij beloonen,
benijd de Lent' haar werk en ren
in roes achter de prille schoone.

Door alle velden, woud en gracht,
naar modder stinkend, dwaas-verloren,
ik loop, ik zing, ik omhels zacht
de boomen, die 'k opnieuw geboren

doe worden, zij verbreken de' ouden bast,
zij kenen, kiemen, gonzend leven
springt vroolijk in mijn hand, verrast
de knoppen uit, die teeder beven

onder mijn adem. Ik ben wind en zon,
ik ben de Lente en vroege Zomer,
de goudglans in de donkre bron,
de duizend vogels die uit 't Zuiden komen.

Ik ben het zwellende geluid,
de groeikracht en de drift te léven,
ik ben de bruidegom, de bruid
te' oneindig huwelijk gegeven.

Ik zing, gij zingt, er zingt één stem
ik ben u, gij zijt mij, o aarde
waarin 'k beroesd en dronken zwem
vrouw die 'k bevruchtte en die mij baarde!

(Uit een cyclus)