Westland. Jaargang 1

[p. 506]

Frank Meyland
Naïeve Ballade

‘Si Jésus revenait au monde...’
Théodore Botrel

Als Onze Lieve Heer terug op aarde kwam
en de gesteltenis van mijne ziel vernam:

hoe ik Zijn vele vogelen en kruiden roem
en alle menschen met de liefste namen noem,

hoe ik mijn vreugd en leed in simple woorden leg
en onbewimpeld Hem mijn vele zonden zeg -,

als Onze Lieve Heer op aarde weer verscheen,
ik weet het àl te wel, dan was er zeker geen

die rustiger dan ik zijn hart zou weten slaan
en kinderlijker in de deur zou komen staan.

Langs onze schaamle straat treedt dan de Lieve Heer:
Hij toeft bij elk gezin, Hij praat over het weêr,

over de zaken en den kommervollen tijd,
en in 't voorbijgaan geeft Hij elk zijn zaligheid

met zachte woorden en een streelend handgebaar,
en elkeen voelt zich blij als bij het nieuwe jaar

[p. 507]

 

en kust Zijn milde hand, en ziet een blijde traan

 

gelijk een schoone perel in Zijn oogen staan.

 

 

 

Maar Onze Lieve Heer gaat verder door de straat

 

en ach, Hij keert naar mij Zijn vaderlijk gelaat.

 

 

 

* * *

 

 

 

Als Onze Lieve Heer terugkwam op de aarde...

 

Hij zou zonder omhaal d'uitnoodiging aanvaarden

 

 

 

om in mijn schamel huis de spijzen rond te deelen

 

en elke dwaze smart met een zacht woord te heelen.

 

 

 

Hij zou met kalmen stap rond mijne kamer dwalen

 

en bij mijn boekenrek misschien plots blijven dralen.

 

 

 

Ik toon Hem liefdevol mijn geelgeworden boeken;

 

Hij glimlacht even en: ‘Waarom de wijsheid zoeken?

 

 

 

Bekommer u toch niet met al die wereldvragen:

 

IK ben de Wijsheid; leer Mijn zachte juk verdragen’.

 

 

 

* * *

 

 

 

En 's avonds, als de zon door roode wolken dwaalt

 

en Onze Lieve Heer Zijn leven heeft verhaald

 

 

 

zooals Hij, gelijk nu, in alle huizen ging

 

en deelde Zijnen gloed aan ieder kleurloos ding -,

 

 

[p. 508]

 

des avonds zouden wij, de goede God en ik,

 

als twee gelijken voor een kleinen oogenblik,

 

 

 

op onze schoone Leie rustig varen gaan

 

en 't laatste woord uit Zijnen mond zou ik verstaan,

 

 

 

zoo zacht en rimpelloos zou onze speelvaart zijn,

 

zoo zangerig en stil en ach, zoo diep en rein

 

 

 

het water dat daar tusschen malsche oevers vloeit,

 

waar eene koe naar 't ongewoon gezelschap loeit.

 

 

 

De bosschen staan alom gebogen naar den stroom

 

en over 't water waart een donzig-witte doom,

 

 

 

waartusschen onze boot onhoorbaar verder glijdt.

 

Ik wacht totdat de Heer te voet op 't water schrijdt,

 

 

 

maar met een plotsen zwenk roeit Hij meteen aan wal,

 

Hij reikt Zijn schoone hand, ik vraag: ‘Vertrekt Gij al?’

 

 

 

en voel hoe mijne hand naar Zijne handen grist,

 

maar Onze Lieve Heer stapt verder in den mist.