Westland. Jaargang 1

[p. 315]

Daan Boens
De Noordzee

De zee zoekt troost bij de aarde en vindt eenzelvigheden,
Zij, die uit ijlten werd en droom, waarin ik staar.
En blijft, in de eeuwigheid, horizontaal gebaar.
Zij kent alleen 't Begin, geen einddoel, geen verleden,

Zij kent alleen 't Begin, geen einddoel, geen verleden,
Zij woelt doorheen haar wellust, dronken baar op baar,
Zij bouwt aan mij en de aarde en weent door mijn gebeden,
Onzegbaar van gemis, langs pool en evenaar.

Haar smart kent geen geluk, haar vreugd geen onderscheiden,
Haar eb en vloed zijn drift naar hemels zonder smet,
Ze ontvangt de zon in zich, als dag en avond scheiden,
Als duisternis de naaktheid van mijn wereld redt,
Doch ik sta, vóór haar, de zee, veel rechter om het blijde
Besef, dat zij, horizontaal, zoo recht mij zet.