Westland. Jaargang 1

[p. 206]

Ferdinand Vercnocke
De dans der Wieren

Toen, op de wijze die den vloed
al zuchten zong,
dansten de wieren,
dansten de wieren voor het duin
hun loom bewogen dans,
geluideloos, wijl in de zon
hun glibberige lijven
glinsterden.

Vooraan de purperwieren met hun
bloedrooden waaier, en
de teere vederwieren,
die hun pluimbos wiegelden
en dansten;
de rotswieren trilden
en vloeiden als een groene
stroom over de deining.

Nu vingen alle wieren aan
te dansen, dansen, heind en ver:
de vingerwieren streelden
bevend het water;
de bladwieren wuifden immerdoor
hun zacht vaarwel;
en lenig in de lenden rilden
langzaam de riemwieren.

Nu nabij, dan ver en weer
nabij, gewiegd, gewenteld,
hoog, dan lager en alweder
opgeheven;
deinzend, nederbuigend,
vlug, dan loomer, traag verzinkend,
op de vreemde wijze die de vloed
al zuchten zong,

[p. 207]

 

Zoo dansten zij.

 

Toen pijpte de wind opeens

 

een koel en wild geluid,

 

weifelend eerst en zoekend-zacht, dan

 

luide fluitend, dat de schuwe baren

 

huiverden overeind, en

 

steigerden en struikelden,

 

en schuimend nederstortten.

 

 

 

En in de dronkenheid der baren

 

dansten de wieren,

 

zwoegden de wieren voor het duin

 

hun radeloozen dans,

 

en worstelden, en wendden

 

vreemd en schuw hun ranke lijf,

 

en doolden uit de reien

 

dronken door elkander

 

 

 

Strandewaarts.

 

o Zang van wind en water,

 

verrukkingen die optilt en verdelgt,

 

en wederstand niet kent!

 

o Wieren door den vloed gegrepen,

 

wieren mild en moedig,

 

roerloos nu in 't zand:

 

zalige wieren dansend in den dood...