Westland. Jaargang 1

[p. 110]

Ferdinand Vercnocke
Doodenklank

Voor onze gevallenen aan het Oostfront.

Gedenkt de knapen die ten velde togen
rondom den Arend tegen 't rood gevaar,
door louter liefde tot hun volk bewogen,
de dood-gewijden, amper twintig jaar.

Zij vonden broeders bij bevriende vanen,
in 't eindloos Oosten waar de verte brandt;
waar koen en eenzaam langs versneeuwde banen
ging 't volkrenleger van het Avondland.

Gedenkt de knapen die ten velde bleven,
hun kruis van ijzer en hun kruis van hout;
zij wilden sterven daar hun volk wou leven:
zal 't volk nu leven, wijl 't om dooden rouwt?

Wel mag het Laagland om hun sneven klagen:
zijn schoonste kindren keeren nimmer weer...
Doch vaadren waagden, jeugd zal weder wagen:
zij zijn soldaten, 's volks verworven eer.