Westland. Jaargang 1

[p. 56]

René Verbeeck

Aan den Tijd

Wat klaagt gij dat de tijd voorbij u vliegt
en slechts herin'ring overlaat en droom?
- Wij hooren hem ruischen door onze ziel
en vullen hem met ziel en lijf, dien stroom.
Wij zijn het levende vleesch, de bloeiende geest
van den tijd, zijn scheppende hand, zijn mond,
zijn sprong van morgenstond tot morgenstond.
Zegt niet: ‘Gij zijt een stroohalm in den vloed.’
- Ons lot is meer dan dit der late zangers,
die met het manke, kruipende verlangen
vervloeiden en zacht zijn doodgebloed.
Zegt niet: ‘Gij hebt uzelf te loor gesmeten.’
Want duizendvoudig vinden wij terug
al wat wij geven en het schamel stuk
dat elk van ons is krijgt het volle leven
van gansch een volk en toegang tot
de kamers van zijn hart, rijk en ongemeten.

Ars Poëtica

Voordat op mijn bedreven mond
het leven tot verhalen stolt
breek mij nog duizend keeren

en laat mij zingen in het koor
mijn eigen deel en hoed mij voor
de gunst der groote heeren;

een woord gerijpt in leed en lust
en harten waar 't als zaad in rust,
wat kan ik meer begeeren?