Kedik zweve lijten. Dat geloufde venzelf gien mens en Keessie most de hille ijvend hore dat ie de grootste leugenaar was die 'r met 'n klapkist rond liep.
‘Rond zweefde,’ zoi Joost en toe was 'r 'n groot gelach.
D'r wier veul lachen die ijvend.
Joost was 'n goed gastheer. Hoi wist z'n klante bezig te houwen. Hoi zong, hoi vertelde, hoi liet de beker rondgaan weerin 'n skuimende prikkelende drank was. Die drank maakte ie van vliorbesse en van de droppeltjes dauw die ogges op de riedeblade legge. Maar dat was dauw uit Moi en dat wazze besse uit September.
‘Deer zit de jonge zon en 't bruine goud in,’ zoi-d-ie, ‘'t jonge moidje en 't zweermoedige ouwe lied.’
‘'t Jonge moidje, Joost, weer is 't jonge moidje.’
‘Dat zit in de drank, joos.’
‘We wulle d'r zien,’ en de ouge lache en skinterde. ‘We wulle d'r zien.’
Joost pakte z'n grote kruik, hield 'm omhoug, keek d'r deur hene en streek 'r zachies over en opiens klonk 'r 'n heldere lach van achter de esdoorn.
‘Verrek,’ zoide oude Woiert weer.
't Jonge moidje lachte met 'r ouge, met 'r mond.
‘En met 'r heer,’ docht Keessie hardop.
‘Halve gare,’ zoi Woiert.
‘Zo bedoel ik 't niet,’ zoi Kiessie zacht en hoi kreeg 'n kleur.
't Jongs moidje lachte alsmaar. Ze gong in de kring zitte geneven Joost.
‘We drinke op 't moidje, joos. Haal uit.’
Maar ze dronke niet zo luidruchtig meer. Zoi is te mooi.
‘Nou 't ouwe lied, Joost.’
Joost koikt de kring rond. ‘Zel ik?’
‘Ja, beure.’
Den zoekt ie z'n boug, frunnikt wat an de skil die 'm spannen houdt, den gaat ie nij 't riet. Hoi staat nou niet op dezelfde plaas van zo pas, maar effen veerder vlak boi de esdoorn en 't kloine wilgie.
Den begint 't.
Eerst zacht en rustig, golvend deur de pluime.
‘Zou dut ruisen weze?’ dinkt Woiert.