Werk. Jaargang 1

[p. 46]

Liedje van het twijfelachtig geluk

Zou dit ‘geluk’ zijn, dat ik hier verloren
Voor mens en tijd, opgaande in veld en zon
Mag luistren naar een lied dat uit het koren
Of in mezelf - ik weet het niet - begon?

Geluk, gij zijt onvatbaar als de glansen
Der hagen, roodbruin wiegend in de wind
En wie u ziet, verbeurt zijn beste kansen
Daar gij veraf zijt of alree verzwindt.

Krijg ik tot rijk die twijfel toegewezen,
Ik klamp hem aan, mijn harte houdt hem vast.
Ik wil 't geluk, dit zal mijn lied niet wezen,
Het koren ruist en 'k zoek weer op de tast.

ANDRE CHRISTIAENS