Werk. Jaargang 1

[p. 23]

[Gedichten]

De jood

Voor B. da C.

Hij heeft zich de laatste das omgedaan

In een hotel in Milaan

En zond mij zijn groet

Met nog een theorie over leven

(En een over ras en bloed).

Hij nam niet eens de moeite

Zich rustig uit te strekken

Maar hing zich op.

Juda verrecke!

Zon in Rome

Mijn tuin dronken van rozen

Mijn hoofd tuim'lend van licht

Mijn handen doelloos van vreugde

Op mijn bevrijd gezicht

Mijn juichen een klimmende vlam

Van de aarde naar de hemel

Die mij mijn gewicht ontnam.

Vers I

Het kind speelt slapend met mijn handen
En lacht mij toe
En aan de randen
Van vervloeide hemelteekeningen
Gloeit reeds het licht
Het schijnt mij langzaam op 't gezicht
Het raakt mijn haren
En vervaagt
Tot waar het kind het zal bewaren.

[p. 24]

Vers II

Ik vond een oude brug

De huizen hingen scheef

En keken op mijn rug

Maar toen ik langer bleef

En peinsde, vond 'k daar terug

De woning waar ik leef.

Nachtplezier

Ik heb mijn beauty-sleep gedaan
Voor twaalven
En ben om twaalf uur opgestaan

Want nu begint het wondelooze leven
Bij kunstlicht en verweesd alleen
De wezenlooze dagdroom is verdreven:

De doodskop staart mij aan
De groote muren trillen
En komen op mij aan

Een witte bruid danst voor de ramen
Kom, dansen wij tezamen
De sterren staren redeloos

Mijn witte adem slaat de huizen stuk
En blokken staap'len naar de hemel
Een babeltoren van gedroomd geluk

De boeken beven staam'lend op de plank
Van woorden is de stank verstoven
Uit de aarde stijgt een stukgevroren klank...

Ik ben te goddeloos verwend
Houd op, de beeldjes rillen glanzend na
Om acht uur ben ik weer present.

[p. 25]

Zwerver

Hij was een verveloos fantast
Een mensch uit alle werelddeelen
Bij boer en barones te gast.

Hij kon niet spelen
En niet lachen. Om zijn mond
Hing droog vermoeienis;

Als hij, gevaarloos, in de kamer stond
Waren geluiden lichte ergernis.
Zijn loopen maakte gele strepen

In de lucht. Zijn handen
Scheurden de nacht in lange reepen.

MAX NORD