Werk. Jaargang 1

[p. 62]

De scheur in 't huis

Als lente-vogelen hun nesten bouwen
had hij op 't erf, dat vader liet,
zijn droomen ingemetseld, zoo sterk
dat winden er hun tanden braken.

Wanneer de echo in het stille huis
het schreien van zijn zoon weerkaatste
stond 't vast vertrouwen in zijn blik:
de druiven zouden plukkers vinden.

Toen kwam de oorlog in het land,
toen trokken grauwe benden op den weg,
toen greep de bijl de jonge boomen naar
het hart, toen stierven oude torens.

Bij 't nad'ren van 't gevecht bleef hij
alleen bij 't erf op wacht. Elk uur
vermagerde zijn hoop. Maar bij het
vijand-vluchten zwollen nog de druiven.

Een morgen bracht zijn vrouw, zijn zoon
terug. De zonne tooide 't erf. De moeder
zag zijn trots, de zoon bekeek alleen
het cirk'len van een vliegmachien.

Toen weigerde de vader ruw een sigaret.
Hij borg 't portret der vad'ren weg,
hij velde bij de watering den ouden beuk
en liet de scheure barsten in den gevel.

B. DE CRAENE