Werk. Jaargang 1

[p. 46]

[Gedichten]

De taak

Als kind reeds wist ik dat er dagen komen zouden
van woeling, wereld-wijd en dat ik die zou zien
en in hun midden staan, vervuld van hun tumult
en dat dàn pas mijn stem zijn klank zou vinden.
Ik wist toen niet, wanneer het zou beginnen
en pijnigend vervulde mij de leegheid mijner dagen -
zo werd ik jongeling en liefde kerfde door mijn hart
maar in de uren zelfs van 't diepst en donkerste versagen
grepen mijn lege handen soms plots smekend in de lucht
dan wist ik ook, sekondenlang, dat ééns
die greep gevuld en dat dan ook de stem die thans
dreef op de lage klank der onvervulde liefde
zeer luid en hoog zou zijn, zich fel
en wetende verheffend tegend iets
dat ik niet kende, maar waarvan
ik duister voelde dat het komen moest.
Is het gekomen nu? Het nadert snel
ik zal er niet aan sterven, want léven is mijn taak
voorloopig nog, de dood zal weldra waren
rondom ons heen, een hongrig huilend dier
dat in de nacht en in het zonnelicht der dagen
de mens bespringt, uitéénscheurt en verzwelgt.
Is dan de taak van mij en van mijn allernaasten
die vorm en beeldingskracht meedragen in hun ziel
niet tot het allerlaatst, tot uit de diepste nood
te zingen van het heilig levensrecht der mensen
te zingen van de zon, wanneer het duister is
te zingen van de ploeg, wanneer wij zwaarden wetten -
der vrijheid gloed te zien, als wij geketend zijn?

[p. 47]

De ziener

De ballast van een liefdeleven
duister en zwanger van verraad
is hem als erfenis gebleven
uit tijden, op wier graf hij staat.

Volop gevoed en zonder zorgen
bracht hij zijn dagen veilig door
begroette lui de nieuwe morgen
en immer meer gingen teloor

de in zijn geest gerijpte daden
waarvoor hij nooit zijn handen hief
en moeiteloos bleef hij versmaden
wat hem kon scheiden van zijn lief.

O dreigend wolkendek daarboven
ontlaadt uw lasten op dit hoofd
dat hen die hunkerend geloven
redding en schoonheid had beloofd.

Verplettert nu met zware vlagen
en rukt uitéén de loden last
waardoor hij niet omhoog kon dragen
zijn geest, in laagheid toen verbrast.

Alom staan sidderend de volken
en wachten op het aanvalssein
dat hen in wervelende kolken
zal werpen, die hun einde zijn.

Gekromd, gekerkerd en verraden
met een onteigende kultuur
zeeg deze mensheid neer langs paden
beschenen door het verre vuur

[p. 48]

 

dat aan de horizon kwam branden

 

waar reeds de bliksem nederschoot -

 

de nederlagen zijn op handen

 

rondom het leven waart de dood

 

 

 

maar gij, die jarenlang vermoedde

 

wat gij nù vlammend zeker weet

 

staat op, de volken te gaan hoeden

 

en slingert nu omhoog uw kreet

 

 

 

die allen uit hun slaap zal rukken

 

en storten in het vagevuur

 

dat slechts wie vecht kan onderdrukken -

 

blust, met het bloed van uw kultuur!

Fata morgana?

Eens, op een avond, zal dit alles barsten
en vloeien over 't rode offerblok van ons bestaan.

Ik zwijg nu graag en wacht, tot dat de wilde tijden komen
die komen zùllen, zelfs als ik vergat

het oogenblik, waarin ik hen herkende
van verre, ziende met ontzette blik.

L.P.J. BRAAT