Werk. Jaargang 1

[p. 62]

[Gedichten]

Wij voor de toonbank

Bij 't eeuwenoud buffet
waarvoor wij ons verdringen
is het verboden om
te schreeuwen of te zingen.
Soms verheft één zijn stem,
hij is nog lang niet dronken,
hij wil alleen - maar hem
wordt ijlings bijgeschonken.
Daar in de hoek staat hij
op die alleen zal spréken,
de Juffrouw vult zijn glas
en terstond blijft hij steken.
Waarom verdringt men zich?
Elk heeft een eigen reden:
de Juffrouw of de drank,
maar niemand is tevreden.
Want ieder wil zijn stem
verheffen om te zingen,
te zingen van 't buffet
waarvoor wij ons verdringen.
Soms vormen wij een koor
al zijn wij niets vergeten:
wij worden als één man
zingend eruit gesmeten.
Dan wankelen wij langs
de vreeselijke straten,
geen mensch kan iets verstaan
van wat wij samen praten -
Geen sterveling begrijpt
wat elk van ons moet lijden,
voordat de groote agent
ons naar 't Bureau komt leiden.

[p. 63]

 

*

 

 

 

De waterstraal van de fontein

 

moge altijd opgetogen zijn

 

en mijn gezicht verkoelen,

 

maar wanneer zal ik door mijn hoed

 

en door mijn huid den koelen groet

 

van Hein den Dood gevoelen?

 

 

 

*

 

 

 

Ik hoorde Kreisler eens spelen,

 

zoo schoon en zoo vreeselijk hoog,

 

dat een muzikale bleekheid

 

over mijn aangezicht toog.

 

 

 

En de climax bleef maar klimmen,

 

ik begreep al lang niet meer hoe.

 

Aan een kennis, tevens kenner,

 

vroeg ik zacht: Waar moet het naar toe?

 

 

 

Hij bleef mij het antwoord schuldig -

 

daar Kreisler zijn aanloop nam

 

en op al zijn negen vingers

 

reeds neerkwam óver den kam.

 

 

 

En nog verder ging diens streven -

 

daar ontlokte hij aan zijn boord,

 

zoo hoog en wit gesteven,

 

een toonhoogte, ongehoord.

 

 

 

En daàr ging het al naar binnen,

 

daar juichte, eind'lijk, het hart -

 

Marie, als je dàt gehoord had,

 

dan zweeg je nù niet zoo hard.

[p. 64]

 

*

 

 

 

Ik las in een luwe duinpan

 

haar mijn laatste verzen voor,

 

wijl eén rij verder de golven

 

geen antwoord wisten, in koor -

 

 

 

Zij lag bleek naar mij te luist'ren,

 

doch schrok zich een kleur als een boei,

 

toen een leeuwerik van het lachen

 

bijna de zee in woei.

ERIC VAN DER STEEN.