Werk. Jaargang 1

[p. 58]

[Gedichten]

De schipbreuk

Golven -
onweerstaanbare paarden
rennen van het bedolven
voorschip van mij uit
landwaarts, tot vlokken -
zij botsen
in hun driften gestuit
om, en lokken
mij - zie, zelfs geen rotsen!
alleen maar aarde,
koolzwarte aarde,
aarde waar mijn huis staat -
men wenkt mij van de kade.
Telkens wanneer de storm
over het gebroken kombuis gaat
en nogmaals schade
toebrengt aan mast en laatste zeilen,
wijzen de meeuwen
mij hoe kort
de weg is naar haar armen...
Heergod, wordt
in alle eeuwen
dan geen erbarmen
geboren voor dit ellendig
reikhalzen naar het zwart
der aarde,
waar een hart
bestendig
bidden zou, dat
deze orkaan bedaarde
en ik zwemmend,
God's paarden temmend,
reed met den dood in den rug
terug
naar Moeder, die mij zwijgend baarde
opdat ik zeeman ware
voor God en haar -

[p. 59]

 

en die nu in de golven staarde,

 

zooals zij later

 

naast God aan den rand van dit eindeloos water

 

zal loopen achter een kleine baar.

 

O laat maar, laat maar,

 

Moeder, als het volbracht

 

zal zijn,

 

doet deze nacht

 

noch U noch mij meer pijn -

 

en slechts een wrak zal hangen

 

zoo rustig als ik bij U was,

 

tegen dat bange

 

strand op wat zeegras

 

in zonneschijn.

Straatzang in Tripoli

Zij zong in Tripoli

‘scrive-mi, scrive-mi!’

op het marktplein

bij de soldaten,

zoo schril

als een die niet wil

sterven zonder een laatst verzet -

allen stonden rondom in de straten

en hoorden het

en vergaten -

dat zoo'n gil

van een meisje meer pijn

doet dan de beet van een schorpioen -

zij zong toen

verder, aldoor diezelfde maten:

‘waarom heb je mij laten

gaan naar Tripoli,

scrive-mi, scrive-mi,

zóo alleen kan niemand zijn!’

[p. 60]

Drie Spaansche verzen

God in onze witte dorpskerk
eeren
met een hooge kam in 't haar
en zwarte kleeren,
is goed -
maar als ik klaar
ben met dat werk,
roept mijn bloed
om het bloed van de stieren
en om hem,
die zijn overwinning vieren
moet
en morgen bidt op dezelfde zerk,
in dezelfde kerk,
naast mij en om mij en om de dieren,
die den volgenden Zondag zullen sterven
in hetzelfde perk.

Die in 't blauw
met zilver
en de billen van een harlekijn,
vecht zoo goed niet als verleden Zondag -
't kan wel zijn
omdat hij me gisteren riep
en wilde dat ik met hem sliep
en nu denkt dat ik van hem hou.

Op de Ramblas koopt men vogels,
op de Ramblas fluiten kogels
en de meisjes van plezier
liggen er
her en der
dood als een pier -
Amen.

HENRIK SCHOLTE