Werk. Jaargang 1

[p. 24]

[Gedichten]

Mijn weerbeeld

Ik ben een riet
aan uwen boord,
oneindig tij
dat eeuwig deint,
en welk verdriet
mij ook verstoort,
'k blijf u nabij.

zoo dicht, zoo één,
als iedre pijn
haar eigen zucht
of als uw troost
mijn week geween,
één als de schijn
van meer en lucht.

Het weerbeeld wiegt
in leed en min
mijn schrale weeld'
want in uw diep,
o meer, bedriegt
geen schijn den zin,
geen drop het beeld.

Mijn rijs neuriet
geen liever lied
dan wat gij hoort
nu droef, dan blij...
Doorruisch het riet
aan uwen boord
oneindig tij.

De verloren vrucht

Zij was geweest de vrucht
van zon bedropen
en onder de angelstift
der bij beslopen,

[p. 25]

 

doormurwd van licht

 

van sap en beet

 

tot in de kern

 

ten oogst gereed.

 

 

 

Geen hand schond haar

 

fluweelig brons,

 

toen zij verloren viel

 

in 't herfstig dons

 

 

 

der klamme grassen

 

waar tor en made

 

zich aan 't gevallen

 

ooft verzaden.

 

 

 

Zij groef zichzelve in

 

en sloot het oogsttij af.

 

. . . . . . . . .

 

Noch akelei, noch violier

 

ompaarsden 't kleine graf.

Gebed

Gij die de dingen tot de kern
den mensch in hart en nier
doorgrondt
en 't zoet en zuur der ziel
herkent aan iedre plooi
van onzen mond,

Gij die de graven opent
onzer diepst verborgen
verdorvenheden
en geen acht slaat op den zuil
die met een gouden logen
huldigt ons verleden,

[p. 26]

 

Hoed voor de vlam den vlinder

 

en voor de vorst de spin;

 

ons rest aan aardsch gewin

 

wat kleur, wat zijde en veel venijn.

 

Laat dit, o God, onze verneedring

 

maar ons verderf niet zijn.

Morenen

Op der morenen scherpen heuvelrug
verlaten, van geen zin beroofd,
maar in mezelve retig als
een gletscher diep doorkloofd;

doorruischt van 't eeuwig spreken
der waters en lawinen,
die met de taal der donders
ten kruin hun vloed beginnen,

is mij de laatste trots
van rots tot gruis gespleten
en kon ik tusschen kruin en afgrond
mijn grootheid en mijn angsten meten.

Over de borstweer der morenen
- een gruis van uitgestorven berggeruchten -
joegen de laagste wolken
hun stille schaduwvluchten.

In dezer stilte veilge schutse
zat nog de schim van een toerist,
hij had zijn ijl verleên verloren
en voor een wijl zichzelf vermist.

ALBE