Werk. Jaargang 1

[p. 21]

[Gedichten]

Virgo

Zij is een wezen tussen vrouw en knaap.
Zij heeft de strakke passen van een jongen -
Soms ligt zij als een poes inééngedrongen,
dan schijnt zij vrouw en glimlacht in haar slaap.

Haar ogen zijn van amber, en die weten
veel wegen die haar mond aan geen verraadt.
Zij spiegelt zich in 't water als zij baadt,
haar lijf is rank en koel, en nooit bezeten.

Zij houdt van lichte bloemen zonder geur,
lang kan zij zwemmen in de groene bronnen. -
Zij leest veel en aandachtig, zoals nonnen
dat doen, alléén, achter gesloten deur,

terwijl het zonlicht aan de wanden fluistert
en 't glas-in-lood raam donker glanst als wijn.

Zij heeft de trots van hen, die eenzaam zijn,
een hart dat wacht, en aan de stilte luistert.

Der Tod und das Madchen

Mijn beeld was in de spiegel, en ik stond

een halve nacht, of langer, onder 't licht

te staren naar mijn ogen en mijn mond,

mijn smalle schouders en mijn wit gezicht,

en in mij steeg verwachting als een vlam,

snel, steil en ademloos - Het was de Dood

die met een glimlach in de kamer kwam

en stil zijn handen om mijn heupen sloot.

[p. 22]

Nachtlied

Ik had een droom: gij waart mij zeer nabij,
uw hand lag op mijn schoot. De regen zong
stil aan de vensters, en ook hoorden wij
ver weg de donder, als een doffe gong.

Toen plots'ling - aan ons voeteneinde zat
een klein, verwonderd kind. Hij was zo licht,
een zachte druk slechts op mijn voeten, en hij had
twee snelle handjes en een rond gezicht.

De regen zong, ik tastte met mijn hand
in suizend duister, en mijn droom week diep
de nacht in, en ik raakte aan de wand
en wist vertwijfeld dat ik eenzaam sliep.

Nu lig ik wakend tot het morgenrood
en met een hart dat nooit zijn vrede vindt:
Ik voel uw hand nog op mijn lege schoot
en aan mijn voeteneinde speelt dat kind.

Verdwenen schepen

De zee spoelt traag als kwik over de stenen
Op d'aanlegsteiger zit een kind te dromen,
hij ziet een vloot van hoge schepen komen...
de wind lacht stil - die schepen zijn verdwenen.

hier in de golven, dat is lang geleden,
de doden zingen in het groene water,
het klinkt als ruisen, maar het zijn gebeden -

Zij zingen: God verlos ons uit het water -
Het kind staart naar zijn spiegelbeeld beneden,
en huivert in de wind - het wordt al later. -

[p. 23]

Pavane pour une infante defunte (Ravel)

Een stille hof, omringd door galerij
van slanke, fijn-gedraaide zuilen. Wind
vlucht fluisterend door rouwfestoenen, zwarte zij
met zware zilvertooi, en doet de rij,
de lange bleke rij van kaarsenvlammen beven.

De donk're katafalk, diep in de zaal,
draagt haar die stierf: het lichaam van een kind,
gebed in goud en zwart. - Stil murm'lend plast een lint
van maanbeschenen water in de schaal
door marmeren godinnen aan de bron geheven.

De klagers zijn gegaan, een luide stoet
met fakkels en misbaar. Haar kleine hand
houdt rode bloemen (tros van droppels bloed)
zó licht omvat, haast als een groet
voor één die haar zeer lief was in dit leven.

HELLA S. HAASSE