Werk. Jaargang 1

[p. 1]

[Nummer 5]

De zieke blanke

Een hooge neger draagt de zieke man naar buiten
- de neger ruikt naar natte rook en zweet -
en legt hem in de lange stoel een plaid
om zijn geminachte, verwelkte kuiten.

Hij krijgt een zonnescherm boven zijn blonde hoofd,
zijn lichte oogen zijn beschaamd en dreigend,
zoo snel hij kan neemt hij zijn boek op, bleek en hijgend
en na een half uur lezen is de ergste haat gedoofd.

Dan moet hij, starend over 't droge gras, herleven
de angst en woede, die hem iedre ochtend kwelt
wanneer de neger hem met zacht geweld
de gave armen om zijn maagre lichaam slaat
en even pralend met hem op de warme voorstoep staat
wreed en zachtzinnig lachend om zijn hevig beven...

Hij haat dichtbij de breede tanden
de open neus, de lippen, dik,
gebarsten, en wendt snel zijn blik:
en haat zijn eigen schoone handen.

De lust zijn slaaf te overwinnen
doodsangst om in zijn sterke greep kapot te gaan
doen hem de ergste kwellingen verzinnen.
Hardop. Hij weet, dat hij niet wordt verstaan.

Maar na een poos, weer tot zichzelf gekomen
na een verholen en vijandig loeren
ontspant zijn lichaam zich - half in zijn droomen
hoort hij, 't geluid is droevig en vertrouwd,
het warme, binnensmondsche koeren
van duiven in 't nabije woud.

Hij fluistert met gesloten oogen, trotsche woorden
tegen de neger, die onschuldig gaapt
en later op zijn rug met open armen slaapt:
als ik weer sterk ben, arme slaaf, dan zal ik je vermoorden.

M. VASALIS